Πηγαινοντας προς τη Σπαρτη... με το χιουμορ που απαιτει η περισταση
Δεν ξέρω πώς με έπεισε ο Πέτρος να γράψω το πόνημα που έχετε μπροστά σας… Είμαι και ντροπαλός, είναι και ότι την τελευταία φορά που έγραψα κάτι από μόνος μου, για κάτι δικό μου, η καθηγήτρια φώναξε τη μάνα μου να τη ρωτήσει αν «είναι όλα εντάξει στο σπίτι»… Αλλά με τούμπαρε… Οπότε, συνεχίζετε την ανάγνωση με δική σας ευθύνη! Ξεκινάω διευκρινίζοντας ότι δεν είμαι του «συναφιού»… Το 2009 που αγόρασα το πρώτο μου ποδηλατάκι, σπαστό κιόλας, θεωρούσα αυτούς τους ανορεκτικούς και καχεκτικούς που έβλεπα στα δορυφορικά κανάλια, με τα πολύχρωμα ρουχαλάκια να ανεβοκατεβαίνουν τα βουνά της κεντρικής Ευρώπης, ως καταφανώς μαζοχιστές – το έβλεπα άλλωστε στα πρόσωπά τους όταν αγωνίζονταν... Το ότι τα ξημερώματα του Σαββάτου βρέθηκα «αρματωμένος» στο Παναθηναϊκό Στάδιο, για 4η συνεχόμενη φορά με « πρόκριση ως super randonneur », για να λάβω μέρος στην 28η Σπαρτακιάδα , είναι τρανή απόδειξη του πόσα πράγματα μπορεί να αλλάξουν προς το καλύτερο μέσα σε λίγα χρόνια! Φέτος τα πράγματ