Πηγαινοντας προς τη Σπαρτη... με το χιουμορ που απαιτει η περισταση

Δεν ξέρω πώς με έπεισε ο Πέτρος να γράψω το πόνημα που έχετε μπροστά σας… Είμαι και ντροπαλός, είναι και ότι την τελευταία φορά που έγραψα κάτι από μόνος μου, για κάτι δικό μου, η καθηγήτρια φώναξε τη μάνα μου να τη ρωτήσει αν «είναι όλα εντάξει στο σπίτι»… Αλλά με τούμπαρε… Οπότε, συνεχίζετε την ανάγνωση με δική σας ευθύνη!

  Ξεκινάω διευκρινίζοντας ότι δεν είμαι του «συναφιού»… Το 2009 που αγόρασα το πρώτο μου ποδηλατάκι, σπαστό κιόλας, θεωρούσα αυτούς τους ανορεκτικούς και καχεκτικούς που έβλεπα στα δορυφορικά κανάλια, με τα πολύχρωμα ρουχαλάκια να ανεβοκατεβαίνουν τα βουνά της κεντρικής Ευρώπης, ως καταφανώς μαζοχιστές – το έβλεπα άλλωστε στα πρόσωπά τους όταν αγωνίζονταν... Το ότι τα ξημερώματα του Σαββάτου βρέθηκα «αρματωμένος» στο Παναθηναϊκό Στάδιο, για 4η συνεχόμενη φορά με «πρόκριση ως super randonneur», για να λάβω μέρος στην 28η Σπαρτακιάδα, είναι τρανή απόδειξη του πόσα πράγματα μπορεί να αλλάξουν προς το καλύτερο μέσα σε λίγα χρόνια!

  Φέτος τα πράγματα ήταν πιο οργανωμένα από κάθε άλλη χρονιά, όχι μόνο από την πλευρά της ΠΕΠΑ αλλά και για μένα. Μετά από κατάλληλο «ψηστήρι» η παρέα του Ble Cycling Club θα είχε για 1η φορά Support Car και μάλιστα με προεδρικό περιεχόμενο αφού η κυρία προέδρου αποφάσισε να δώσει το πράσινο φως και να αφήσει τον Monsieur le Président (Φραγκίσκο) να εκτελέσει τα προεδρικά του καθήκοντα και εκτός Αττικής και μάλιστα ταυτόχρονα ως οδηγός, μηχανικός, βοηθός μηχανικού και soigneur (άξιος ο μισθός του). Άρα είχαμε κατάλληλο «4 σε 1» πρόεδρο, κατάλληλο αυτοκίνητο (το «φορτηγό» του Θανάση) και κατάλληλη παρέα, 12 άτομα συμμετέχοντες, αν μέτρησα καλά, μέλη του Ble Cycling Club και όλοι φίλοι μεταξύ μας.

  Γνώριμες φιγούρες, αλλά και πολλοί άγνωστοι σε μένα, άπαντες με εμφανή την όρεξη να κάνουν κάτι που αγαπούν. Να ταξιδέψουν πάνω σε 2 τροχούς με τη δική τους δύναμη, να ζορίσουν μυαλό και σώμα. Χωρίς καμία υλική ανταμοιβή. Οι κυρίες της ΠΕΠΑ προφανώς είχαν πιάσει δουλειά από πολύ νωρίς και σε συνδυασμό με τη δουλειά που είχαν ρίξει τους προηγούμενους μήνες, το αποτέλεσμα ήταν εμφανές στην οργάνωση και στην αποτελεσματικότητά τους, για άλλη μια χρονιά. Τις ευχαριστούμε πολύ για αυτό! Τα πειράγματα, που είχαν ξεκινήσει από τις προηγούμενες μέρες και συνεχίζονταν στο χώρο της εκκίνησης, έδιναν τη σιγουριά ότι θα ακολουθήσει μια ολόκληρη μέρα που θα θύμιζε ημερήσια εκδρομή με το σχολείο. Ο καιρός εξαίσιος, υγρασία μεν και λίγη δροσούλα το πρωί, αλλά ήλιος και ευχάριστο αεράκι αργότερα και μέχρι την Κόρινθο το «πελοτόνε» ήταν μια παρέα σαν το FreeDay, με παρέες που αλλάζουν, φαγάκι, κουβεντούλα, βλέμμα ελεύθερο στον ορίζοντα, στη θάλασσα και στο βουνό και την αίσθηση ελευθερίας και αυτοδιάθεσης (που μόνο το ποδήλατο δίνει) να αναβλύζει αφού για μια φορά το χρόνο ένιωθα ότι κάνουμε «κουμάντο» ακόμα και στην εθνική οδό και επιτέλους παίρνει σάρκα και οστά η φράση “Reclaim the Streets – Reclaim Public Space”.

  Στην Κόρινθο το πολύχρωμο τσίρκο μας έφτασε με χαρακτηριστική καθυστέρηση. Βλέπετε, οι ανασφάλειες των Αρχών, αναγκάζουν τον αλυτάρχη να κατεβάσει πολύ την ταχύτητα, ώστε να μην διασπαστεί επ’ ουδενί το μεγάλο γκρουπ! Ανεφοδιασμός, τόσο από την καντίνα της διοργάνωσης, όσο και από το φορτηγό – support car και τον «4 σε 1» πρόεδρο και είμαστε έτοιμοι να ροβολήσουμε προς Άργος και Τρίπολη (από την παλαιά εθνική οδό πλέον).

  Στο σημείο αυτό, ο υπογράφων θα διαχωρίσει τη θέση του από την ΠΕΠΑ και ίσως και από την πλειοψηφία των συμμετεχόντων: για κάποιο λόγο που δεν έχω αντιληφθεί ακόμα, διαρρέεται μια φήμη ότι η Σπαρτακιάδα δεν είναι αγώνας, αλλά είναι μια μη ανταγωνιστική διαδρομή (σχεδόν μια «πορεία μνήμης» προς την ιστορική Σπάρτη). Όμως μόλις το Honda (όλοι ξέρουν ποιο Honda) ξεκινήσει από την Κόρινθο, όλοι φροντίζουν να μείνουν όσο πιο κοντά του γίνεται (και μάλλον δεν είναι λόγω θαυμασμού και νοσταλγίας της ιαπωνικής τεχνολογίας του). Και μόλις, λίγο αργότερα ανεμίσει η σημαία του «ελεύθερου» δεν ξεκινάει ακριβώς μια πορεία ειρήνης προς τη Σπάρτη… Ξεκινάει μια μάχη με τα Watt, ένα σκηνικό «χάνει η μάνα το παιδί και οι μπροστινοί τους πίσω»… Ο «θάνατος της αλεπούς»! Ο Σολωμός και το Χιλιομόδι περνιούνται με 400+ Watt (βόλτα στο super market λέμε!) και όποιος (δεν) αντέξει!

Αρχίζω κι εγώ να κυνηγάω μια «αλεπού» με γαλάζιο κολάν… Μου πήρε ώρα να διακρίνω ότι τελικά ήταν ο (Ble) Θανάσης (ο ιδιοκτήτης του support car που λέγαμε πριν).

  Κι ενώ το πρώτο «ξεκόλλημα» το έπιασα, η καρδιά μου ήταν έτοιμη να κάνει ένα δικό της (ξεκόλλημα από το υπόλοιπο σώμα μου) λίγο πριν το Χιλιομόδι και συμφωνήσαμε να μείνουμε μαζί μόνο εφόσον θα έκοβα λίγο το ρυθμό μου, όπερ και έκανα! Ο συναγωνιστής Άγης, που ήταν και αυτός εκεί μαζί μας και προσπαθούσε να συνεννοηθεί με τη δική του καρδιά που παρουσίαζε αποσχιστικές τάσεις, απάντησε κάτι απροσδιόριστο με άπταιστα «γαλλικά» στην ξέπνοη ερώτησή μου «τι κάνουν αυτοί φέτος, έτσι θα φτάσουμε μέχρι κάτω;». Με αρκετά βογγητά και «γαλλικά» να γεμίζουν την ατμόσφαιρα, καταφέραμε να μαζευτούμε καμιά δεκαριά και να σχηματίσουμε ένα πολύ ταχύ και συνεργάσιμο γκρουπ που άρχισε να κινείται με καμιά 55αριά χλμ/ώρα στις ευθείες και ελαφριές κατηφόρες προς τον Άγιο Βασίλειο και τα Δερβενάκια (είπαμε: μη ανταγωνιστική – αναψυχή και ευεξία στους 160+ παλμούς!).

  Έτερος Ble, ο Δημήτρης, είχε σταθεί «τυχερός στην ατυχία του» αφού το σκασμένο ελαστικό τού έτυχε ελάχιστα μέτρα από το support car κι έτσι έμεινε λίγα μόνο δευτερόλεπτα πίσω από το 1ο γκρουπ (όσα χρειάστηκε ο «μηχανικός» να του αλλάξει τροχό). Ο Δημήτρης έδωσε νέα πνοή στο γκρουπάκι μας, μπήκε μπροστά, και έτσι μετά τα Δερβενάκια κινηθήκαμε με ταχύτητα Intercity μέχρι και το Άργος όπου νιώσαμε πολύ Pro με το περιπολικό μπροστά και τις μηχανές της ΕΛ.ΑΣ. να ανοίγουν δρόμο. Αυτή η αίσθηση διατηρήθηκε μέχρι τη στιγμή που τετράτροχο όχημα με (δίποδο) οδηγό μπήκε κάθετα στον κεντρικό δρόμο, πάτησε alarm και φρένο μαζί μπροστά σε παρακείμενο φούρνο και κοντέψαμε να πάρουμε αγκαλιά το τετράτροχο, το δίποδο, το φούρναρη και τα κουλουράκια μέσα στο φούρνο μαζί. Του εξηγήσαμε γρήγορα και σε απλά «γαλλικά», για να το καταλάβει, ότι αυτό που έκανε είναι δυνητικά επικίνδυνο για όλους μας και συνεχίσαμε σβέλτα προς το 1ο Control Point (sic) λίγο μετά τους Μύλους στη γνωστή Brasserie «Ardamie». Εκεί σφραγίσαμε και συναντήσαμε και κάποιους άλλους από τους ξεκολλημένους που είχαν πάθει από ελαφρύ εγκεφαλικό έως πλήρη απώλεια όρασης και συνείδησης και είχαν αποφασίσει να μην συνεχίσουν με τους πολύ ξεκολλημένους που είχαν ήδη φύγει και ίσως είχαν φτάσει ήδη στη Σπάρτη μπορεί και στην Καλαμάτα.

  Εκεί συναντήσαμε και τον Θανάση που είχε ξεμείνει από φαΐ και πιοτό και περίμενε το προεδρικό αυτοκίνητο με τις προμήθειες. Μέσα στη σούρα του αδυνατούσε να αντιληφθεί, παρά τα χρόνια εμπειρίας σε πολυήμερους ποδηλατικούς αγώνες, ότι μπορεί να πάρει τροφή και νερό και καθ’ οδόν από το προεδρικό αυτοκίνητο και τον ίδιο τον πρόεδρο. Όπως και έγινε εντός λεπτού, από τη στιγμή που τον προέτρεψα να ξεκινήσει προς Αχλαδόκαμπο (ή αλλιώς Κωλοσούρτην για τους ημεδαπούς), από τον πρόεδρο, που είχε ήδη αγχωθεί ιδιαίτερα με το ποιόν να πρωτο-ταΐσει και ποτίσει αφού όλοι είχαμε «στραγγίξει», φυσικά λόγω του χαλαρού ρυθμού της «μη ανταγωνιστικής ποδηλατικής εκδήλωσης» και ενώ μέχρι εκείνο το σημείο μας είχε μοιράσει ένα βυτίο με ζουμιά και ένα κοπάδι υδατάνθρακες σε υγρή και στερεά μορφή.

  Έτσι καταλήγουμε να έχουμε σμίξει 3 πολεμιστές από το Club (Δημήτρης – Θανάσης – υπογράφων) στη «Brasserie Ardamie» και ενώ ο Θανάσης έχει βάλει 1η κοντή και εξαφανίζεται στην ανηφόρα, ο Δημήτρης αποφάσισε ότι πρέπει να ξεφορτωθεί λίγη από τη φαρμακευτική αγωγή, σε παρακείμενο αλσύλλιο… Έκτοτε τον αναζητά το Δασαρχείο Άργους για παράνομη εκχέρσωση δασικής έκτασης αφού τα κακόμοιρα πευκάκια απλά εξαφανίστηκαν 3 λεπτά μετά τη δραστηριότητά του. Όπως φάνηκε όμως, είχε απόθεμα αφού με προσπέρασε με περίπου 27 χλμ/ώρα σε κλίση 6-7%, έπιασε το μοτοσακό – Θανάση και μαζί άρχισαν να ανεβαίνουν και ταυτόχρονα να σφυρίζουν και να φωνασκούν προς εμένα εις «άπταιστον γαλλικήν» από την παραπάνω ραχούλα ως κανονικοί γιδοβοσκοί. Με αρκετό αέρα, αλλά εναλλάξ ευνοϊκό και κόντρα λόγω των φουρκετών, ξεκούμπωσα το ζέρσεϊ (το έχω δει στο Eurosport που το κάνουν, άρα κάπου βοηθάει), ήπια ό,τι ζουμιά μου έδωσε (πάλι) ο πρόεδρος από αυτά που τα είχε συνταγογραφήσει ο (γνωστός) γιατρός του Club και έφτασα επιτέλους στο «πολυβολείο» οπού ποτέ δεν ρώτησα και δεν κατάλαβα γιατί το λένε έτσι αλλά κατάλαβα ότι από εκεί και μετά αρχίζει το τσάμικο και το καλαματιανό στο γλέντι, παρέα με τον αέρα. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης έκανε περίπου 7-8 άγνωστους συναγωνιστές μαζί με τον Άγη και εμένα να γκρουπαριστούμε εκ νέου μπας και καταφέρουμε να περάσουμε και τις 2 «μυτούλες» (σαν το Έβερεστ εμένα μου μοιάζανε) που είχαμε μπροστά μας με λογικό τέμπο και χωρίς να λιώσουμε, ώστε να φτάσουμε στις κατηφόρες και στις ευθείες μέχρι το Στενό και προς την Τρίπολη. Στα περίπου 50 μέτρα μπροστά μας το «Μοτοσακό» με τον «Φαρμακωμένο» συνέχιζαν μόνοι τους και μάλιστα πλάι – πλάι με ψιλή κουβεντούλα. Αλλά ενώ τους φώναζα, πάντα με ευγενικό τρόπο, να έρθουν κοντά μας γιατί «εμείς είμαστε φίλοι τους», αυτοί έκαναν επίδειξη δύναμης και εγκεφαλικού στραβισμού. Όταν μετά από κάνα μισάωρο έφτασε το σήμα από τους νευρώνες του εγκεφάλου τους στους μύες τους (ότι είναι καλύτερα να μας περιμένουν), γίναμε μια ωραία ατμόσφαιρα. Ήρθε και ο πρόεδρος με το φορτηγό από πίσω και οι άγνωστοι συν-ποδηλάτες του γκρουπ μας κοίταζαν σαν UFO… Σίγουρα θα σκέφτονταν πως ο τρόπος που συνεννοούμασταν (οι του Club μεταξύ μας) προέρχεται από τα χωμάτινα ποδοσφαιρικά γήπεδα, τοπικών κατηγοριών, επαρχιακών πόλεων, τη δεκαετία του ’80… (ουγκ)…

  Στις κατηφόρες και στις ευθείες πριν την Τρίπολη ο Δημήτρης σκέφτηκε πως πρέπει να διδάξει «ρολόϊ»… Για να νικήσουμε τον αέρα… Αλλά τελικά νικήσαμε μόνο τις λίγες, υπολειπόμενες ψυχικές αντοχές μας, αφού κάθε φορά που έλεγε «ρολόϊ» οι πιο πολλοί κοίταζαν είτε τον καρπό τους είτε το τιμόνι τους ανάλογα με το που το είχαν.

  Όταν επιτέλους μπήκαμε στην Τρίπολη αρχίσαμε να επιταχύνουμε για να φτάσουμε στο 2ο Control Point, που νόμιζα ότι ήταν λίγο πριν το Σταθμό όπως και πέρσι, αλλά δεν ήταν, ήταν πιο πριν… Και όταν είδα στη μέση περίπου της ευθείας εισόδου στην Τρίπολη μια κίτρινη σημαία με τη μπόμπα της Original να ανεμίζει φρόντισα να τραβηχτώ στην αριστερή λωρίδα, αφού δεν είχα καμιά όρεξη να πανηγυρίσω με το Club της Original 21 της Τρίπολης την διέλευση των παιδιών της ποδηλατικής ΑΕΚ από την πρωτεύουσα της Αρκαδίας. Όπως αποδείχτηκε, βέβαια, μπόμπα δεν υπήρχε πουθενά παρά μόνο στον ταλαιπωρημένο εγκέφαλό μου και απλά ήταν η σημαία του Control που την ανέμιζε φωνάζοντας ο κοντρολιέρης και ευτυχώς με πρόλαβε, οπότε μπορείτε να καταλάβετε σε τι κατάσταση είχα φτάσει εκεί.

  Μετά το σφράγισμα ο Θανάσης και ο Δημήτρης είχαν όρεξη για μερικά λεπτά παραπάνω στο pit-stop προκειμένου να επισκεφτούν εκ νέου παρακείμενο παρτέρι (μη δασική περιοχή οπότε δεν τους ψάχνει ΚΑΙ το Δασαρχείο Τριπόλεως). Αλλά εγώ σκέφτηκα ότι έτσι και αλλιώς θα με φτάσουν και θα με περάσουν πάλι, οπότε έβαλα τα πετάλια κάτω και τα παπούτσια από πάνω, πήρα παγουράκια από τον πρόεδρο (πως γινόταν να είναι όλο δίπλα μας με ένα παγουράκι και μια μπάρα στο χέρι, σαν τις μανάδες με τις ζακέτες στο χέρι το φθινόπωρο, δεν το κατάλαβα όλη μέρα!) και ξεχύθηκα με ρυθμό Flash Gordon, όπως νόμιζα, προς Σπάρτη με ηθικό ακμαιότατο και μαζί με τον Άγη, πιστό συμπολεμιστή από την αρχή της ειρηνικής αυτής εκδήλωσης. Προς την έξοδο της πόλης άκουσα τον Άγη πίσω μου να μου μιλάει άπταιστα αγγλικά, οπότε κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά είτε με εμένα είτε με αυτόν και επειδή ανησύχησα και είναι δύσκολο να βρεις ΕΚΑΒ στην εξοχή, Σάββατο απόγευμα, για διακομιδή στα επείγοντα με συμπτώματα εγκεφαλικού, γύρισα να τον ρωτήσω τι συμβαίνει. Οπότε αντίκρισα το Ian Stannard και τον Luke Rowe (της Team Sky ντε) ή αλλιώς 2 Άγγλους γύρω στο 1.90 τον καθένα, κατακόκκινους, να έχουν κολλήσει μαζί μας και να είναι έτοιμοι να καταπιούν ό,τι τους χωρίζει από τη Σπάρτη (και εμάς μαζί) σαν γλυκάκια στο Tea Time.

  Η Μανθυρέα αποδείχτηκε από επώδυνη έως και άκαρδη για μένα, ακόμα και με τον Άγη και την Team Sky να βοηθάνε. Μόλις και μετά βίας κατάφερα να μείνω μαζί τους μέχρι το τέλος της αν και τα βογγητά από τη Sky και τον Άγη τα ακούω ακόμα διότι και αυτοί προφανώς είχαν κάποια μικροπροβλήματα συνεννόησης με αυτή την άκαρδη ανηφόρα. Προς το τέλος της και ενώ έχουμε μαζέψει και 2-3 ακόμα χαροκαμένους και ανεβαίνουμε όλοι μαζί χαρωποί, ακούω μια γνώριμη φωνή από πίσω μου και μια ακόμα. Ο Δημήτρης με είχε φτάσει (φυσικά) και μαζί του κουβαλούσε και τον Μάκη «Ironman» και έτσι είχαμε γίνει 4 από το Club τώρα στα τελειώματα και ήταν ό,τι καλύτερο για την ψυχολογία μας. Με τούτα και μ’ εκείνα, να και το Αλεποχώρι, να και η Ardamie II, να και η τελευταία ανηφόρα πριν το μαντρί, η ζόρικη, αλλά το γκρουπ να παραμένει συμπαγές και επαρκώς βρομόστομο.

  Οι τελικές κατηφόρες πριν την παράκαμψη, πλέον, προς τους Βουτιάνους είχαν ξεκινήσει και τα κοντεράκια πρέπει να έγραψαν 80+ χλμ/ώρα και εκεί κατάλαβα ότι και η φετινή Σπαρτακιάδα είχε φτάσει πολύ κοντά στο να ολοκληρωθεί και φέτος επιτυχώς, με συγκίνηση (ναι, συγκινήθηκα το ομολογώ διότι έχω και καταγωγή από το νομό Λακωνίας). Οι Βουτιάνοι και ο Κλαδάς τελείωσαν εύκολα και σβέλτα και ο Ευρώτας ήταν το σύνορο για την είσοδο στην πόλη της Σπάρτης και τον τερματισμό μας και με την Αστυνομία της Σπάρτης να μας δίνει συνεχώς προτεραιότητα στις διασταυρώσεις και την ευχαριστούμε για αυτό. Εκεί, στον τερματισμό, εκτός από τις κυρίες της ΠΕΠΑ (μας πώς τα προλαβαίνουν όλα) που μας σφράγισαν, μας περίμενε πλήθος κόσμου, το Eurosport1-HD και όσοι από τους πρώτους είχαν επιστρέψει από την ολιγόωρη ανάπαυσή τους. Κεκάκι νοστιμότατο και σπιτική λεμοναδίτσα από τις «Θυγατέρες της Πηνελόπης», τις οποίες ευχαριστούμε και φέτος για τον κόπο τους αλλά κυρίως για τον τρόπο τους, και από τα μεγάφωνα να ανακοινώνεται επισήμως και ο τερματισμός του γκρουπ μας ονομαστικά παρακαλώ. Όλοι ευτυχισμένοι, οι Άγγλοι της Sky ακόμα πιο πολύ αν και δεν πολυκαταλάβαιναν πώς γίνεται να σε ζαβλακώνει ο ήλιος Οκτώβρη μήνα σε κάποιο μέρος, βγάλαμε και τις αναμνηστικές φωτογραφίες για το FoxSports και το ESPN.

  Τα παραπάνω που κατέγραψα είναι μέρος, φυσικά, όσων συνέβησαν στην φετινή, 28η στη σειρά, Ποδηλατική Σπαρτακιάδα 2016 η οποία ολοκληρώθηκε ποδηλατικά μπροστά στο άγαλμα του Λεωνίδα αλλά συνεχίστηκε με αποδοτική και προβλεπόμενη από το (γνωστό) γιατρό του Club αποκατάσταση με εκχυλίσματα βύνης, λυκίσκου και μαγιάς καθώς και τεμαχισμό μεικτής αγέλης χοίρων και μόσχων σιτευτών όπως άλλωστε προβλέπεται και από το πρωτόκολλο διατροφής του Club και την επιστημονική ομάδα του αγωνιστικού τμήματος. Τα μετάλλια τα παραλάβαμε το βραδάκι στην κεντρική πλατεία της Σπάρτης με πλήθος κόσμου αλλά και ορχήστρα για 1η φορά φέτος σε μια σεμνή και τίμια τελετή λήξης.

Και του χρόνου με υγεία, να είμαστε όλοι μαζί και ακόμα περισσότεροι αφού οι δυνατότητες και οι ελπίδες για τη διοργάνωση μιας Σπαρτακιάδας ως διεθνές Gran Fondo υπάρχουν φτάνει να μπορέσουμε να οργανωθούμε και να συνεννοηθούμε.

Αμήν.

Από τον Παναγιώτη Χειλάκο