To πρώτο μου 1000αρι


Η κορωνίδα των ελληνικών Brevets, είναι ο γύρος της Πελοποννήσου, το καθιερωμένο πλέον 1000αρι, που διοργανώνεται κάθε 4 χρόνια, κυρίως στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το διάσημο PBP (Paris-Brest-Paris).

  Η απόφαση μου για συμμετοχή ήταν πραγματικά ένα τόλμημα, με δεδομένο το ότι ήμουν στην ηλικία των 53 και είχα εμπειρία στα Brevets μόλις δύο χρόνια. Μέχρι τότε μετρούσα 7-8 επιτυχημένες συμμετοχές σε διακοσάρια, ένα 300αρι, ένα 400αρι, και δύο συμμετοχές χωρίς τερματισμό, η πρώτη στο «μπρεβετάκι» της Νεμέας του 2014 λόγω μηχανικής βλάβης και η δεύτερη στο 400άρι του Κορινθιακού, λόγω «στομαχικής» βλάβης.  Οι αναγκαστικές εγκαταλείψεις  με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι ο τερματισμός δεν είναι ποτέ δεδομένος. Ότι πρέπει να αποφεύγουμε όσο γίνεται τις κακοτοπιές του δρόμου αλλά και τις ρόδες που δεν ξέρουμε καλά στα γρουπαρίσματα, να «ακούμε» το ποδήλατο μας και το σώμα μας συνεχώς, να προσέχουμε πολύ τι τρώμε και τι πίνουμε ώστε να έχουμε δυνάμεις, να αποφεύγουμε τις αφυδατώσεις αλλά και τις εξίσου επικίνδυνες υπέρ- ενυδατώσεις. 
  Χωρίς εμπειρία στα μεγάλα Brevets λοιπόν, αλλά και στα δύσκολα 200άρια, όπως πχ των Δελφών, είχα την ευκαιρία να μετρήσω τις δυνάμεις μου, και να αποκτήσω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του τι μπορώ να κάνω και τι όχι. Η μελέτη της διαδρομής του 1000αριού, που προηγήθηκε της απόφασης μου για συμμετοχή, βασίστηκε σε αυτές τις εμπειρίες. Οι χρόνοι έβγαιναν, έστω και οριακά για μερικά κοντρόλ και οι συζητήσεις με τους παλιούς με ενθάρρυναν. Ο φίλος Πέρι πάντα δωρικός και ουσιαστικός ξεκαθάρισε τα πράγματα με τρόπο απλό:  «Όλα είναι στο μυαλό. Αν πας για να το βγάλεις θα το βγάλεις.  Αν το βλέπεις σαν ταλαιπωρία μην πας καθόλου».
     
  Η λεπτομερής καταγραφή και το χρονικό της διαδρομής είναι πλέον άκαιρη και έχει ήδη καταγραφεί από φίλους συμποδηλάτες.  Θα περιοριστώ λοιπόν στην προσωπική μου ματιά, στις δυσκολίες, αλλά και στις όμορφες στιγμές και εντυπώσεις.

  • Νυχτερινή ποδηλασία. Είναι δύσκολη αντικειμενικά, λόγω της περιορισμένης ορατότητας, της αϋπνίας που επηρεάζει το μυαλό κυρίως πριν το ξημέρωμα, της έντονης εναλλαγής θερμοκρασιών, αλλά και του ψυχολογικού στρές που προκαλεί το σκοτάδι. Είναι όμως και ενδιαφέρουσα, ίσως και απολαυστική όταν έχει κανείς καλή παρέα. 
  • Διατροφή.  Το γνωστό «φάε πριν πεινάσεις, πιες πριν διψάσεις» ισχύει στο έπακρο.  Ωστόσο, ένα 1000αρι είναι ποδηλασία τριών ολόκληρων ημερών, όχι 12ωρου ούτε 24ωρου.  Τα διάφορα ¨βοηθήματα¨ δεν είναι αρκετά. Χρειάζονται κανονικά γεύματα με υδατάνθρακες αλλά και πρωτεΐνες. Στις προσωπικές ιδιαιτερότητες κατατάσσω την ελάχιστη κατανάλωση από τζελάκια, γιατί μου προκαλούν μια αφόρητη διψά, πίνω πολύ νερό, και κινδυνεύω με υπέρ-ενυδάτωση.  
  • Ενυδάτωση.  Έχοντας υποφέρει κατά καιρούς από κράμπες, αλλά και γενικό μπλακάουτ λόγω υπέρ-ενυδάτωσης, στο 1000αρι στηρίχτηκα σε φακελάκια αλμόρας, σε χάπια αλάτων κυρίως για το κάλιο, και αμπούλες μαγνησίου για τις κράμπες.  Επίσης, καθότι φρουτοφάγος στην καθημερινή μου ζωή, δεν δίσταζα να σταματάω στα μανάβικα για μπανάνες και εποχιακά φρούτα.  Να μην ξεχνάμε βέβαια και τα junks coca cola  για ζάχαρη και καφεΐνη. Αν και δεν την συνηθίζω στην καθημερινή μου ζωή, ομολογώ ότι ήταν πραγματικά σωτήρια ειδικά στην τελευταία μέρα.
  • Ψυχολογία. Η προ-μελέτη της διαδρομής με βοήθησε πολύ ψυχολογικά, αν και οι δυσκολίες ήταν περισσότερες από τις αναμενόμενες, Ήταν κυρίως η θετική σκέψη και η θέληση να ζήσω αυτή την περιπέτεια, σε ένα περιβάλλον μοναδικό που μονό ποδηλατώντας μπορεί κάνεις να απολαύσει με όλες του τις αισθήσεις. Αυτά ήταν που με βοήθησαν να ξεπεράσω τις όχι και λίγες δύσκολες στιγμές.
  Η αποκατάσταση που ακολούθησε ήταν μακράς διάρκειας.  Χρειάστηκε μια βδομάδα για να συνέλθουν τα πόδια, δύο βδομάδες για την αποκατάσταση των ζημιών στα ευαίσθητα σημεία και πολύ περισσότερες για να επαναλειτουργήσει ο δείκτης του αριστερού μου χεριού κανονικά.  Όλα αυτά πέρασαν, αυτό όμως που έμεινε είναι μια αξέχαστη εμπειρία ζωής.  
  Ελπίζω το 2018 να είμαστε πολύ περισσότεροι από τους 60 που το τολμήσαμε το 2014.  Με τη σοφία πλέον της εμπειρίας, αλλά και της ηλικίας, μπορώ να πω ότι  όλοι οι μπρεβετάδες έχουν τη δύναμη να το κάνουν.  Αρκεί να το θέλει κανείς πραγματικά, και να γνωρίσει καλά τον ποδηλατικό του εαυτό μέσα από τα μικρότερα, ευκολότερα, αλλά και δυσκολότερα μπρεβέ.

Από τον Γιάννη Βουκελάτο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

PARIS-BREST-PARIS 2015, Ταξίδι στην ιστορία (μέσα από τα μάτια ενός πρωτάρη)

To Ble Cycling Club στο PBP 2019

Giro Centrale Greece 2017