Βrevets η αγωνες; Το ιδιο απολαυστικα!
Οι πιο πολλοί από τους ανθρώπους που γνώρισα πάνω στο ποδήλατο έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Κάποια μέρα, όπως κι εγώ, αποφάσισαν να αφήσουν το κάθισμα του αυτοκινήτου, να παρατήσουν το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης, να οδηγηθούν στον καθαρό αέρα και κοντά στη φύση για να αθληθούν.
Θα θέλαμε να είχαμε αθλητικό παρελθόν και προηγούμενες αγωνιστικές εμπειρίες, αλλά αντί γι' αυτό καθόμασταν στην καφετέρια καπνίζοντας και συζητώντας για το τί εξάτμιση βάλαμε στο όχημα. Γιατί τώρα προτιμάμε να ταλαιπωρούμαστε πάνω στις δύο ρόδες του ποδηλάτου, αντιμέτωποι με ανηφόρες με τον τόπο να βράζει καλοκαιριάτικα, ή με παγερές καταβάσεις με τη βροχή και το κρύο να δοκιμάζει τη λογική; Η απάντηση φαίνεται ότι είναι μία: η απόλαυση.
Κάθε χρόνο μας προσφέρονται μία σειρά από διοργανώσεις, μπρεβέ και αγωνιστικές. Αιωρούμενος διαρκώς ανάμεσα στα δύο, νομίζω πως κρύβουν αμφότεροι την απόλαυση που αναζητάμε οι ερασιτέχνες του ποδηλάτου.
Τα μπρεβέ, όπως ονομάζονται οι μη ανταγωνιστικές διοργανώσεις υπεραποστάσεων, θα συγκεντρώσουν ανθρώπους που τους αρέσει η κακουχία των πολλών χιλιομέτρων σε διάφορες καιρικές συνθήκες, αλλά που ξέρουν ότι θα “αποζημιωθούν” για αυτήν με την παρέα φίλων που έχουν ποδηλατήσει μαζί στο παρελθόν, ή που θα γνωρίσουν εκείνη τη στιγμή, με την ευκαιρία που τους προσφέρει ο ποδηλατοτουρισμός να γνωρίσουν τόπους από κοντά, ζώντας “γωνιές” της χώρας τους, ή άλλων χωρών, που θα τους καταπλήξουν με την ομορφιά τους, νιώθοντας ότι είναι και αυτοί μέρος τους. Και με αυτόν τον τρόπο θα αγαπήσουν τη φύση, θα εκτιμήσουν την αλληλοϋποστήριξη του διπλανού τους, και παρά την κούραση, το κρύο ή τη ζέστη, ολοκληρώνοντας τον άθλο τους θα νιώσουν καλά με τον εαυτό τους.
Οι αγώνες, τουλάχιστον στο επίπεδο που τους έχω βιώσει εγώ, ένας μέτριων επιδόσεων αθλούμενος με λίγες αγωνιστικές εμπειρίες, υπόσχονται μία πιο ωμή μορφή απόλαυσης, αυτή που προέρχεται από την ένταση, την εξερεύνηση των σωματικών ορίων και την έξαψη που προκαλεί η αδρεναλίνη. Ο κάθε αθλούμενος, ακόμα κι αν δεν κυνηγάει κάποια σημαντική θέση στη βαθμολογία, είναι εκεί για να δώσει τον καλύτερό του εαυτό. Η αίσθηση του να κυνηγάς τον προπορευόμενο και να καραδοκείς για να τον αφήσεις πίσω στην ανάβαση, η στιγμή που θα αποφασίσεις να βγεις μπροστά στο σπριντ στον τελευταίο γύρο ενός σιρκουί, η απειλή του αντιπάλου να σε περάσει όταν εσύ είσαι έτοιμος να “σκάσεις” με τον αέρα να σε φθείρει πριν προλάβεις το μπροστινό γκρουπάκι, η ικανοποίηση από τους σωστούς χειρισμούς σου σε μία τεχνική κατάβαση, πάντα στα όρια της ασφάλειας, είναι στοιχεία που μπορεί εκείνη την ώρα να σε κάνουν να αισθάνεσαι πίεση, αλλά που στο τέλος της προσπάθειας θα σου δώσουν τη γλυκιά αίσθηση της ικανοποίησης ενός αγώνα στον οποίον τα έδωσες όλα. Και η απόλαυση παίρνει άλφα κεφαλαίο αν ανταμειφτείς και με ένα ζουμερό αριθμό βαθμών!
Για άλλους τελικά η απόλαυση είναι ένα νόστιμο γεύμα -και για μένα το ίδιο, μη λέω ψέματα-, ένα ποτό, η ξάπλα στην παραλία, μία βραδινή έξοδος. Για άλλους όμως, είναι οι εμπειρίες που θα αποκτήσουν φορώντας τον ποδηλατικό τους εξοπλισμό, η άμεση επαφή τους με το περιβάλλον, η εξερεύνηση της αντοχής τους στην πίεση, η ανακούφιση όταν όλα στο τέλος πήγαν καλά και οι αναμνήσεις που θα κουβαλάνε στον εγκέφαλό τους τις μέρες στη δουλειά μέχρι την επόμενη εμπειρία.
Από τον Δημήτρη Κοσμαδόπουλο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου