To Ble Cycling Club στο Μιλανο - Σαν Ρεμο

Το βατόμετρο δείχνει 300 W, η κλίση παίζει από 5% - 8% και αισθάνομαι καλά, παρά τα 270 χλμ που έχω ήδη στα πόδια... Μάλλον επειδή το «κλίμα» είναι διαφορετικό από το συνηθισμένο... Στην άσφαλτο είναι γραμμένα με λευκή μπογιά, μηνύματα τύπου “Vai Nibali”και άλλα παρόμοια, ενώ στο πλάι του δρόμου υπάρχουν άνθρωποι που χειροκροτούν και ενθαρρύνουν! Μα τι κάνει ένας ΜΠΛΕ ποδηλατοτουρίστας στους λόφους πάνω από την Ιταλική Ριβιέρα;

  Είμαι στα τελευταία χιλιόμετρα του Μιλάνο – Σαν Ρέμο, του γνωστού μονοήμερου κλασσικού αγώνα, που καλύπτει 295 χλμ. Προφανώς όχι αυτού με τους επαγγελματίες, αλλά του άλλου, που είναι ακριβώς ίδιος αλλά διοργανώνεται για ερασιτέχνες αθλητές και αθλούμενους. Για ανθρώπους όπως τα μέλη του Ble Cycling Club που είναι ανήσυχοι (ποδηλατικά) και ψάχνουν το κάτι παραπάνω. Οι πιο «ψαγμένοι» θα γνωρίζετε ότι σχεδόν όλοι οι μονοήμεροι κλασσικοί, διοργανώνονται παράλληλα (σε κάποια διαφορετική ημερομηνία) κάθε χρόνο και για ερασιτέχνες. Εκεί στην αναπτυγμένη Ευρώπη βλέπετε, έχουν καταλάβει πέντε πράγματα παραπάνω από μας, που δεν καταφέρνουμε ούτε το Γύρο Ελλάδας για Continental ομάδες να διοργανώσουμε και που ψάχνουμε «έσοδα» από τα brevet… Αλλά ας μην ξεφύγουμε σε γκρίνια. Η περίσταση είναι γιορτινή!

  Το προσωπικό πλάνο καταστρώθηκε πολύ καιρό πριν, γύρω στο Νοέμβριο του 2014, όταν έψαχνα κάτι διαφορετικό, ποδηλατικό, να βάλω ως στόχο για τη σαιζόν. Διαφορετικό ως προς το είδος και την εμπειρία, αλλά και αρκετά προκλητικό ώστε να αποτελέσει κίνητρο για τις προπονήσεις του χειμώνα. Τα 92 κιλά του (ψηλού είναι η αλήθεια) κορμιού μου δεν τα πάνε καλά με τα πολύ ανηφορικά ετάπ του Haute Route ή με άλλα, μονοήμερα στα βουνά, οπότε είπα να ψάξω για κάτι πιο βατό (για αρχή τουλάχιστον, και μετά βλέπουμε). Το Μιλάνο – Σαν Ρέμο έμοιαζε ιδανικό. Μέτρια (προς λίγα) υψομετρικά, αλλά πολλά χιλιόμετρα (διαφημίζεται ως το πιο μακρύ μονοήμερο). Έχοντας μπρεβετάδικη εμπειρία μέχρι και 320 χλμ., έμοιαζε για μένα ως το κατάλληλο επόμενο βήμα. Έτσι, ο ποδηλατοτουρίστας αθλούμενος υπογράφων, βρέθηκε μαζί με εννιακόσιους περίπου ακόμα ποδηλάτες, εκείνο το συννεφιασμένο πρωινό του Απρίλη, στα προάστια του Μιλάνου, έτοιμος να καταπιεί χιλιόμετρα, όσο πιο γρήγορα γινόταν! Ευτυχώς, όχι μόνος... Άλλοι 6 φίλοι, οι 3 Έλληνες και οι 3 Άγγλοι, ακολούθησαν... Σίγουρα, η παρέα κάνει το εγχείρημα πιο εύκολο. Τόσο κατά την προετοιμασία (ο ένας παρακινεί τον άλλο), όσο και κατά τη διάρκεια του αγώνα.

  Από το 2014 και μετά, το συγκεκριμένο event μετατράπηκε από granfondo σε ciclotouristica. Θεωρητικά, αυτό σημαίνει ότι έγινε μη ανταγωνιστικό... Αλλά μην περιμένετε να δείτε κάποια μεγάλη διαφορά με πριν... Τσιπάκια μπαίνουν (αν και είναι πλέον προαιρετικά), πάνω από τάπητα χρονομέτρησης περνάς, τόσο κατά την εκκίνηση όσο και κατά τον τερματισμό, οι γρήγοροι έχουν support cars που τους ακολουθούν, κοκ... Υπάρχουν βέβαια 4 σταθμοί ανεφοδιασμού, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν και πόση ώρα σταματάνε οι πρώτοι... Ακόμα κι εγώ, 5 – 7 λεπτά στον καθένα, maximum, σταμάτησα (και πολύ ήταν!).

  Τα 900 άτομα συμμετοχής δεν ήταν πολλά, για τα δεδομένα του συγκεκριμένου αγώνα. Η μεταφορά ημερομηνίας, ειδικά για φέτος (από Ιούνιο σε Απρίλιο), «κόστισε». Η εκκίνηση έγινε χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Η παραλαβή του registration pack είχε γίνει την προηγούμενη μέρα, οπότε και κάναμε και την «πρόβα» με καμιά 40αριά χλμ. στροφάρισμα στα προάστια του Μιλάνου. Ευκαιρία να ελέγξουμε ότι όλα δουλεύουν σωστά και είναι έτοιμα για την επόμενη μέρα. Στην εκκίνηση, «επαληθεύτηκε» το πόσο μη-ανταγωνιστικό είναι το event…Μέσα σε 3 – 4 λεπτά, βρεθήκαμε σε γκρουπ που ταξίδευαν με 40+ χλμ/ώρα! Ευτυχώς, η πρωινή κίνηση είναι πολύ μειωμένη, τα γκρουπάκια σχηματίζονται γρήγορα και οι ενιαίες εμφανίσεις της κάθε ομάδας, γίνονται σεβαστές από τους υπόλοιπους, επιτρέποντας έτσι να μείνουμε ενωμένοι. Μετά από 50 – 60 χλμ. βέβαια, έχει ήδη επικρατήσει ο ενθουσιασμός και η επιθυμία για ξεκολλήματα και για κυνηγητά... Επιλέγω την «ασφαλή προσέγγιση»... Δεν είμαι σίγουρος πόσα ανεβοκατεβάσματα έντασης θα μπορέσω να αντέξω για 10 – 11 ώρες... Οπότε ρυθμίζω τα Watt μου και τα κρατάω όσο πιο σταθερά γίνεται... Ευτυχώς, βρίσκω και γκρουπάκια που ταιριάζουν σε αυτή την ένταση. Δυστυχώς, δεν είναι όλα αρκετά έμπειρα ώστε να κρατάνε σταθερή ένταση για πολύ ώρα. Προς (όχι και τόση) έκπληξή μου, τα γκρουπ των Ιταλών πενηντάρηδων και εξηντάρηδων είναι τα καλύτερα: σταθερά σε ρυθμό, δομημένα και προσεκτικά στο δρόμο! Τα πόδια στροφάρουν 85+, οι ταχύτητες κρατιούνται ψηλά, το τακτικό (ανά 45’) φαγητό και η υδροδοσία είναι τα βασικά μου μελήματα. Καμιά δυσκολία στο navigation, αφού υπάρχουν παντού φωσφοριζέ αυτοκόλλητα που δείχνουν την κατεύθυνση. Μόνο τη μέτρια ποιότητα του οδοστρώματος πρέπει να προσέχεις και βέβαια τους γύρω σου ποδηλάτες.

  Η διαδρομή ξεκινά από αδιάφορη, αλλά συνεχώς βελτιώνεται. Η ανάβαση πριν τη Γένοβα μας βρίσκει με ψιλόβροχο, αλλά δεν παραπονιέται κανείς. Το δάσος, τα ποτάμια, οι γέφυρες, διαμορφώνουν ένα πανέμορφο τοπίο (για όποιον προλαβαίνει να το δει!). Κατεβαίνοντας προς τα παράλια, το τοπίο αλλάζει δραματικά. Θάλασσα, μαρίνες, κρουαζιερόπλοια και παλιομοδίτικα αλλά προσεγμένα ξενοδοχεία. Αυξημένη κίνηση αυτοκινήτων, οπότε οι τεχνικές επιβίωσης που έχω αναπτύξει στους αθηναϊκούς δρόμους, μπαίνουν σε πλήρη εφαρμογή! Οι συνταξιούχοι Ιταλοί , Γάλλοι, κλπ. δεν είναι πολύ πιο προσεκτικοί με τους ποδηλάτες από τους Έλληνες ομοίους τους... Η μεγάλη διαφορά όμως είναι με τους θεατές! Ναι, υπάρχουν θεατές σε όλη σχεδόν τη διαδρομή! Άνθρωποι που ξέρουν από ποδήλατο, που σε χειροκροτάνε, σου φωνάζουν σε πόσα χλμ. είναι ο επόμενος σταθμός ανεφοδιασμού. Και βέβαια, οι αντίθετα διερχόμενοι ποδηλάτες – αθλητές που κάνουν την προπόνησή τους, είναι οι πιο ένθερμοι χειροκροτητές. Εδώ, δεν αισθάνεσαι σαν αξιοπερίεργο ον με κολάν. Αισθάνεσαι πλήρως εναρμονισμένος με την κουλτούρα ενός λαού που έχει την ποδηλασία σε μεγάλη εκτίμηση, που στήνεται στις άκρες του δρόμου και περιμένει να περάσουν τα γκρουπ, που γράφει με κιμωλία στην άσφαλτο το όνομα του αγαπημένου του ποδηλάτη.

  Η Cipressa και το Poggio είναι τα κερασάκια στην τούρτα. Αναβάσεις που από μόνες τους δεν θα προβλημάτιζαν, αλλά μετά από τα 270 γρήγορα χλμ... θέλουν σεβασμό! Όπως και να έχει όμως, είναι τα τελευταία χιλιόμετρα πριν την κάθοδο προς το Σαν Ρέμο και τον τερματισμό. Τα πόδια έχουν πλέον φτερά. Η συγκίνηση για τον πρώτο τερματισμό σε διεθνή αγώνα, είναι διάχυτη. Ο χρόνος δεν είναι ο ιδανικός, θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος. Αλλά αυτό δεν με απασχολεί. Η πρώτη μου συμμετοχή σε διεθνή ερασιτεχνικό αγώνα είναι γεγονός.

Μου άρεσε και ήδη ψάχνω για την επόμενη!

Από τον Φραγκίσκο Βελλή.