Super 600αρι στην Πελοποννησο
Σύντομο χρονικό της ποδηλατικής μου εμπειρίας
στα βουνά της κεντρικής Πελοποννήσου
Το Super Randonee Peloponnese Centralle (SRPC) έγινε σχετικά νωρίς ένας από τους κύριους ποδηλατικούς μου στόχους για το 2016.
Μια ποδηλατική διαδρομή 600χλμ. και 12,000μ. υψομετρικών που διασχίζει τα περισσότερα βουνά της Πελοποννήσου με όριο χρόνου 53 ωρών για την ολοκλήρωσή της. Ένας στόχος που με υποχρέωσε σε προετοιμασία σχεδόν αποκλειστικά αναβάσεων (95,000μ. υψομετρικά στα 8,500χμ από την αρχή της χρονιάς ).
Η παρέα αποφάσισε για εκκίνηση την Παρασκευή 16/9ου το μεσημέρι μετά απο διάφορους συμβιβασμούς, σχετικούς με επαγγελματικές υποχρεώσεις, αναμενόμενες καιρικές συνθήκες, διάρκεια της νύχτας, κλπ. Για τους μη γνώστες, ο καθένας αποφασίζει για την παρέα του, την ημερομηνία, και την ώρα εκκίνησης, αρκεί να ενημερώσει έγκαιρα τους διοργανωτές.
16/9ου μεσημέρι λοιπόν βρεθήκαμε με τον Γιώργο στο γνωστό ποδηλατικό σημείο στο Ξυλόκαστρο, αποφασισμένοι να παλέψουμε όσο μπορούμε τα 600χλμ. και τις 20 και πλέον αναβάσεις.
Φωτογραφίζουμε τα οχήματα με τον Γιώργο στις 11.52, και αναχωρούμε το συντομότερο. Κάποιες μικρο-ατυχίες, όπως η ραγισμένη βάση απο το φώς και η διαπίστωση ότι φύγαμε χωρίς δυνατότητα πλοήγησης από τα Garmin δεν μας πτοούν. Η παραλιακή διαδρομή μέχρι την Αιγείρα τελειώνει γρήγορα, και η ανάβαση προς Περιστέρα αρχίζει με θερμοκρασία 38 βαθμούς και κλίσεις διψήφιες. Μια γρήγορη στάση για νερό και για κάποια προκλητικά σταφυλάκια από τους τριγύρω αμπελώνες που βοηθούν στην ουσιαστική ενυδάτωση είναι απαραίτητη.
Σύντομα η πρώτη κορυφή είναι παρελθόν και η πηγή στο Αγρίδι μια όαση. Η φύση καταπράσινη
Ο Χελμός δεν είναι μακριά και η ανάβαση στα 1700μ. προσφέρει απλόχερη θέα. Εδώ είναι και το πρώτο κοντρόλ, στη διασταύρωση με το χιονοδρομικό.
Θέα από ψηλά. 1ο κοντρόλ στο Χιονοδρομικό, 72.3χμ, άφιξη στις 17.45
Μετά από μια σύντομη κατάβαση, φτάνουμε στα Καλάβρυτα στις 18.25. Ξέρουμε ότι η νύχτα δεν βγαίνει χωρίς πλοήγηση, και μετά από σύντομη έρευνα εντοπίζω φιλόξενο μαγαζί κινητής τηλεφωνείας με κομπιούτερ και ίντερνετ και κατεβάζω την διαδρομή εκ νέου στο Garmin. Ακολουθεί γρήγορος ανεφοδιασμός και αναχώρηση για Τρόπαια.
Η νύχτα μας βρίσκει στην κορυφή της Τάρταρης, και μετά απο λίγα χιλιόμετρα φτάνουμε στη διασταύρωση για την Ανάσταση, όπου είναι και το δεύτερο κοντρόλ.
Η άφιξη στο ομώνυμο χωριό μοιάζει με πραγματική Ανάσταση, μετά την κόλαση 4χλμ. απότομης κατηφόρας σε τσιμεντένιο οδόστρωμα.
Μετά το χωριό ο δρόμος γίνεται βατός, και μετά από 45λεπτη στάση στη Λαμπεία για φαγητό σε πολύ φιλόξενο εστιατόριο που μας συστήνει ντόπιος ποδηλάτης, φεύγουμε ανανεωμένοι.
Ακολουθεί η όμορφη Φολόη, που ναι μεν δεν μπορούμε να απολαύσουμε όπως στο φώς της μέρας, ωστόσο η πανσέληνος είναι τόσο δυνατή που διαγράφει όχι μόνο το τοπίο καθαρά αλλά και το δρόμο, σε σημείο που σε χαμηλές ταχύτητες δεν χρειάζεται καν φώς.
3ο Κοντρόλ Φολόης. 152.2χμ, άφιξη 23.15. Ο Γιώργος με όραση γατίσια. Δεν κοιμάμαι όρθιος- οχι ακόμη δηλαδή.
Μετά από τη σύντομη στάση για την απαραίτητη φωτογράφιση έρχεται και η δεύτερη δύσκολη ...κατάβαση. Χώμα και τσιμέντο εναλλάσονται για περίπου 5 βασανιστικά χιλιόμετρα που τα κατεβαίνουμε με ταχύτητα περίπου 10χλμ/ω.
Στη συνέχεια το οδόστρωμα βελτιώνεται, οι κλίσεις ομαλοποιούνται , η ταχύτητα αυξάνεται, αλλά η ώρα περνάει και το ξενύχτι και η κούραση φέρνουν υπνηλία. Η μακριά ανάβαση των περίπου 30χλμ. προς Κωτίλιο θα χρειαστεί δύο 10λεπτα power naps, επι το ελληνικότερον ξάπλα στην άκρη του δρόμου. Αυτός θα είναι και ο ύπνος μας για το πρώτο βράδυ.
4ο Κοντρόλ Κωτίλιο στα 1100μ, 221.5χμ, άφιξη στις 05.30. Η νύχτα φέρνει την αυγή – και τι αυγή!!
Ακολουθεί κατηφόρα, η χαρά του ποδηλάτη. Η ποιά; Χαχα!! Κάθε άλλο παρά χαρά μας προσφέρουν τα επόμενα 2-3 χιλιόμετρα κακοτράχαλου χωματόδρομου προς το παγωμένο οροπέδιο της Μεγαλόπολης. Τι σου είναι αυτή η φύση!! Το βουνό στα 1100μ. ζεστό, και ο κάμπος στα 300μ. ψυγείο.
Παγωνιά, οδόστρωμα κακό, τα χιλιόμετρα δεν κυλούν με τα συνεχή πάνω-κάτω, η ώρα περνάει γρήγορα, και ο Ταΰγετος μπροστά μάς περιμένει απειλητικός. Το φώς της μέρας όμως μας ζεσταίνει, και η στάση για φαγητό και καφέ στο Λογγάνικο μας ανεβάζει ψυχολογικά. Έτοιμοι πλέον για τη μεγάλη μάχη με το περίφανο βουνό απολαμβάνουμε την ανάβαση μέχρι το Γεωργίτσι, και είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη μάχη για την κατάκτηση της κορυφής.
5ο Κοντρόλ Γεωργίτσι, 285.4χμ, άφιξη στις 10.45, Σάββατο πρωί.
H ανάβαση που ακολουθεί είναι μεν σκληρή και οι κλήσεις συχνά πάνω απο 10%, αλλά το σκηνικό είναι υπέροχο, οι σκιές αρκετές, και η θερμοκρασία γύρω στους 24 βαθμούς.
Ο Ταΰγετος πανέμορφος. Power stop σε θαυμάσια σκιά με υπέροχη θέα.
Η ανάβαση του Ταΰγετου μου θυμίζει αυτήν του Ανήλιου από την Στράτα των Βλάχων, μια άλλη δύσκολη αλλά θαυμάσια διαδρομή. Ξέρουμε ότι η ανηφόρα θα τελειώσει κάποτε, και μετά από μερικά ακόμη Power Stops, που καθιερώθηκαν πλέον σαν ταχτική αντιμετώπισης της κόπωσης, έρχεται η κορυφή, και όχι μακριά από ‘κει το κοντρόλ. Η κατάβαση στην Σπάρτη είναι πλέον τυπική διαδικασία.
Επιτέλους έρχεται η συνάντηση με τον αέναο Λεωνίδα, έστω και καθηστερημένη κατά δύο ώρες απ’ότι θα θέλαμε. Η συνεργασία με τον Γιώργο είναι πραγματικά άψογη. Οι αποφάσεις παίρνονται γρήγορα και προς τη σωστή κατεύθυνση. Στο γνωστό Sparta Inn οι ποδηλάτες είναι πάντα καλοδεχούμενοι και η όμορφη κοπέλα στη ρεσεψιόν μας εξηπηρετεί άμεσα. Στις επόμενες τρεισήμισι ώρες θα κάνουμε μπάνιο, θα φάμε, θα πιούμε μπύρα, θα κοιμηθούμε και θα ετοιμαστούμε για αναχώρηση.
Ακολουθεί ο Πάρνωνας, στην αρχή ζεστός και άνυδρος, πρασινίζει και δροσίζει σιγά σιγά ανεβαίνοντας σε υψόμετρο. Κάποια βατόμουρα που επιβίωσαν από την κάψα του καλοκαιριού θα με βοηθήσουν να ξεδιψάσω λιγάκι.
Αν και ξέρουμε πλέον ότι το χάσιμο χρόνου πρέπει να ελαχιστοποιηθεί, η στάση στο πρώτο χωριό για ανεφοδιασμό ειναι απαραίτητη. Το φρεσκάρισμα μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε τις οχτάρες κλήσεις της συνεχούς ανάβασης που ακολουθεί, η δροσιά μας συνδράμει πλέον σημαντικά, λίγα ισιώματα μας προσφέρουν μια ανάσα, το τοπίο ομορφαίνει συνέχεια, και το καταφύγιο άγριας ζωής δεν αργεί να φτάσει μαζί με το σκοτάδι.
Κάπου στη μέση του δάσους έγινα για λίγο Froome!!. Ευτυχώς ήταν μόνο μικρο-παρεξήγηση με το αγριογούρουνο που προφανώς δεν περίμενε να δεί δυο απρόσκληστους στα μέρη του νυχτιάτικα, και μετακόμισε βιαστικά. Έτσι απέφυγα και τα χειρότερα. Ένα δεύτερο κολάν πάντα χρειάζεται. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου τυχαίνει!!! Ο Γιώργος ψύχραιμος, δεν τον φοβίζει τίποτα.
Φτάνουμε στο κοντρόλ 2 ώρες πίσω από τον προβλεπόμενο χρόνο. Τελειώνουμε γρήγορα με τις φωτογραφίες και το νυχτερινό ντύσιμο, και ορμάμε στην κατηφόρα. Το φαγητό στον Άγιο Πέτρο, μακαρόνια, σαλάτα και μπόλικες κόκα κόλες, θα μας πάρει ακριβώς 15 λεπτά.
8ο κοντρόλ – Πάρνωναs, 381.1χλμ., άφιξη στις 23.07 9ο κοντρόλ –Τρίπολη, 434.4 χλμ., άφιξη στις 02.27
Φτάνουμε στην Τρίπολη έχοντας μειώσει την καθυστέρηση στη μισή ώρα. Φωτογράφιση πάλι, σύντομη στάση σε περίπτερο για ανεφοδιασμό και δρόμο για την ανάβαση στο Μαίναλο. Ένα δεκάλεπτο power nap μετά την πρώτη ανάβαση θα βοηθήσει στην πνευματική ανανέωση, και τραβάμε ξανά την ανηφόρα. Οι κλίσεις είναι ηπιότερες και ο δρόμος φεύγει γρήγορα. Για άλλη μια βραδιά το φεγγάρι είναι παρόν, και μας προσφέρει υπέροχη αφαιρετική θέα στο ποικιλόμορφο τοπίο.
Η τελική ανάβαση προς το χιονοδρομικό είναι πιο δύσκολη, με πολύ….κίνηση, σχεδόν μποτιλιάρισμα. Ενα κονβόι αυτοκινήτων με κυνηγούς, που ξαφνιασμένοι κι αυτοί στην αρχή με τους νυχτερινούς ποδηλάτες στη μέση του πουθενά, οδεύουν προς τα καρακόλια τους. Θα τους καλημερίσουμε όλους, πάνω κάτω 50 άτομα, ώσπου να φτάσουμε στην κορυφή. Αναρωτιέμαι πόσους λαγούς πρέπει να χτυπήσουν για να φάνε όλοι.
10ο κοντρόλ – χιονοδρομκό Μαίναλου. 480.5χλμ., άφιξη 07.18 πρωί Κυριακής πλέον
Είμαστε πάλι 2 ώρες πίσω, και καταλαβαίνουμε ότι τα περιθώρια στενεύουν. Μετά από ενίσχυση του ντυσίματος, ορμάμε στην παγωμένη κατηφόρα. Για άλλη μια φορά το αδιάβροχο/αντιανεμικό ODLO θα δικαιολογήσει τα λεφτά του. Τον Γιώργο τον βρήκα να με περιμένει στο δρόμο Τρίπολης-Λεβιδίου σχεδόν παγωμένο. Εγώ σχεδόν δεν κατάλαβα τίποτα.
Η 30 λεπτη στάση στο Λεβίδι είναι αναπόφευκτη, το φαγητό και ο ζεστός καφές μας συνεφέρουν αρκετά, ντυνόμαστε πλέον καλοκαιρινά, και ορμάμε για Φενεό. Η διαδικασία κάθε άλλο παρά τυπική είναι καθώς το βουνό που μεσολαβεί έχει πραγματικά δύσκολες κλίσεις για περισσότερο από 5 χιλιόμετρα, ο ήλιος μας χτυπάει αλύπητα, σκιά δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, και ο χρόνος πιέζει. Τίποτε όμως δεν μας σταματά, ούτε τα όμορφα ισιώματα του Φενεού, ούτε τα γνωστά 15αρια της ανάβασης για τη λίμνη Δόξα.
11ο κοντρόλ – Λίμνη Δόξα, 545.4χλμ., άφιξη στίς 11.43
Επιτέλους φως!! Απομένουν 60 χιλιόμετρα για τον τερματισμό, έχουμε περιθώριο 5 ωρών, και τα μέρη είναι πλέον γνώριμα. Δεν θέλουμε να το ρισκάρουμε και χωρίς καθυστέρηση φεύγουμε για Γκούρα και 10λεπτη στάση για ανεφοδιασμό με νερά και φρούτα.
Ακολουθεί η ανάβαση της Ζήρειας, που σε σχέση με τις προηγούμενες μοιάζει βατή. Ο ζεστός νοτιάς μας σπρώχνει κατά διαστήματα, και τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα. Η κορυφή δεν αργεί να φανεί και η κατηφόρα μέχρι το Ξυλόκαστρο δεν μοιάζει παρά με τυπική διαδικασία.
Ο Γιώργος φεύγει μπροστά όπως συνηθίζει στις κατηφόρες, κι εγώ απολαμβάνω την κατάβαση όσο μου επιτρέπουν τα καταπονημένα σημεία επαφής με το ποδήλατο. Τον βλέπω κάπου σταματημένο και ανήσυχο. Μου λέει αν γίνεται να επιταχύνουμε για να καλύψουμε τα υπόλοιπα 40 χιλιόμετρα στη μία ώρα που μας απομένει. Του υπενθυμίζω ότι έχουμε μόνο 20 χλμ. και δύο ώρες, ηρεμεί, και συνεχίζουμε με ρυθμό τεμπέλικο που μας επιβάλει η υπερβολική πλέον ζέστη.
Με λίγη ακόμα υπομονή διασχίζουμε την περίεργη παραποτάμια διαδρομή, και μετά από το σχετικό μπέρδεμα μέσα στο Ξυλόκαστρο λόγω αφηρημάδας, φτάνουμε στην παραλία.
12ο και τελευταίο κοντρόλ - Ξυλόκαστρο. 608χλμ., ώρα φωτογράφισης 15.52 Κυριακή απόγευμα.
Μια απίστευτη εμπειρία στα πανέμορφα βουνά της Πελοποννήσου τελειώνει αίσια. Χρειάστηκαν 52 ακριβώς ώρες στο δρόμο και 40 ώρες πετάλι με μέση ταχύτητα 15 χλμ/ωρα για να δαμάσουμε τα 600 χλμ και 12,000 μ υψομετρικά.
Κατάκοποι αλλά ευτυχείς, αισθανόμαστε ότι ο επιμελής σχεδιασμός αλλά και η πολύμηνη προετοιμασία μας αντάμειψαν. Πάντα βέβαια με τη βοήθεια της τύχης. Ακολουθεί χαλάρωση, καθώς και στόχοι σαφώς ηπιότεροι για το υπόλοιπο της χρονιάς.
Πολλά ευχαριστώ στο Γιώργο για την πολύ καλή παρέα και την πραγματικά άψογη συνεργασία σε όλη τη διαδρομή. Πολλά ευχαριστώ και στους Ντέκρ, Λευτέρη, Φαίνη για την συν-προπόνηση όλο το καλοκαίρι, καθώς και στον Παναγιώτη για τη συμπαράσταση.
Πολλά ευχαριστώ και στους διοργανωτές για την ευκαιρία που μας έδωσαν να ζήσουμε αυτή την αξέχαστη ποδηλατική περιπέτεια.
Από τον Γιάννη Βουκελάτο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου