Brevet Πατρας 2018




407 χιλιόμετρα. Πως σας ακούγεται? 

Εάν κάποιος χρειαστεί να διανύσει αυτήν την απόσταση συνήθως επιλέγει ή αεροπλάνο ή το αυτοκίνητο του. Το κόστος είναι ανάλογο της ταχύτητας και φυσικά ο χρόνος για αυτά τα χιλιόμετρα είναι σημαντικός. 

Περίπου 200 ψυχές σε αυτήν την χώρα είχαν μια άλλη άποψη. Επέλεξαν το ποδήλατο τους και απλά δήλωσαν συμμετοχή στο Brevet της Πάτρας. 

Ένας από αυτούς, και για πρώτη φορά, ήμουν κι εγώ. Από την στιγμή που το αποφάσισα σκέφτηκα πολλές φορές πως όλο αυτό έχει μια μεγάλη δόση τρέλας. Για τους μη έχοντες σχέση με την ποδηλασία είναι απλά παράλογο. Μεταξύ μας, ακόμα και τα brevet των 200 χιλιομέτρων έχουν μια σοβαρή δόση παραλογισμού. 

Η τρέλα λοιπόν ξεκινάει από την στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πόσο μακριά μπορεί να σε πάει ένα ποδήλατο. Εκεί δηλαδή που ξεκινάς αστικά, κάνεις 15 με 20 χιλιόμετρα με ρυθμούς βόλτας και καθώς το απολαμβάνεις κάτι σε σπρώχνει να πας λίγο πιο μακριά. Στοχεύεις, το τολμάς και μετά από μερικές προσπάθειες έχεις προσεγγίσει αποστάσεις 60 και 70 χιλιομέτρων! Σου αρέσει και το επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά και μόλις έχεις αρχίσει να το κάνεις με σχετική ευκολία θες να πας λίιιιιιιγο πιο μακριά, κάπου εκεί στα 100 χιλιόμετρα, αφού το νούμερο προκαλεί και εσύ είσαι έτοιμος να χαρακτηρίσεις τον εαυτό σου υπερήρωα! 

Και τα καταφέρνεις, συνήθως με πόνο αλλά τα καταφέρνεις. Μπαίνεις λοιπόν στην διαδικασία να δεις πως μπορείς να λύσεις το θέμα του πόνου και συνειδητοποιείς ότι το ποδήλατο σου δεν βοηθά. Μαζεύεις χρήμα, ζητιανεύεις άλλο λίγο, και στοχεύεις στην πρώτη σου κούρσα. Κάπου εκεί λοιπόν που αρχίζεις να την καβαλάς συναντάς και άλλους καβαλάρηδες και μπλέκεις με “κακές” παρέες. Μαθαίνεις την λέξη “brevet” και ο κόσμος σου αλλάζει. 

Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά θα βρεθείς στην πρώτη σου εκκίνηση. Ανάλογα πόσο έχεις επενδύσει σε αυτήν θα τα καταφέρεις με την πρώτη σου φορά. Εάν όχι θα χρειαστεί μια ακόμα προσπάθεια, σπανιότερα και τρίτη. Εάν έχεις κολλήσει το μικρόβιο θα θελήσεις να το επαναλάβεις, ξανά και ξανά. Τα 300άρια όμως παραμονεύουν! Και εσύ τα ακούς, τα διαβάζεις, τα μελετάς και σου τρέχουν τα σάλια. Επιλέγεις το πιο εύκολο και ξεκινάς. Και πάλι η προετοιμασία είναι ο καθρέπτης της επιτυχίας και εάν είσαι τζάμι, χαμογελάς και πλέον ξέρεις ότι είσαι αρρωστάκι. 

Κάπου εκεί ήμουν κι εγώ, στο τέλος του χρόνου. Να ζαχαρώνω το πρόγραμμα των brevet του 2018 με το γαλακτομπούρεκο να είναι το 400άρι της Πάτρας. Οι προβληματισμοί πολλοί, η ανασφάλεια εμφανή, η παρέα όμως με διάθεση και τίποτα δεν έδειχνε ότι θα μπορούσε να μας αποτρέψει από το να το τρέξουμε. Και πιστέψτε με υπήρξαν λόγοι. 

Ένας από αυτούς, ο βασικότερος, είναι πως θα ποδηλατήσεις μια ολόκληρη νύχτα. Τι να κάνουμε, δυστυχώς στην περίπτωση μας δεν βρισκόμαστε στην Αγία Πετρούπολη με την λευκή της νύχτα. Και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι η οικογένεια σου. Τι κι αν εσύ μουρλάθηκες και θεωρείς πως το να ποδηλατήσεις νύχτα την παλιά εθνική οδό για την Πάτρα είναι “ok”? Εκείνοι, όσο κι αν ξέρουν ότι είσαι αρρωστάκι αυτό το “ok” δεν το χωρά ο νους τους. 

Οι υπόλοιποι μικρότερης σημασίας, αλλά είχαν το βάρος τους. Ο καιρός είχε τα ψυχολογικά του καθώς έβρεχε κάθε λίγο. Ο εξοπλισμός σου ανεπαρκής, άρα έπρεπε να τα χώσεις (φώτα, σακίδιο ποδηλάτου, λασπωτήρες, και έχει ο Θεός). Και άλλοι παρόμοιοι. 

Εκεί λοιπόν είναι η θέληση που φορτίζει και η παρέα που επισφραγίζει. Λύνεις τα πρακτικά σου θέματα, αποδέχεσαι το συμβόλαιο συμβίωσης (μικρής διάρκειας) με τις ανασφάλειες και τις φοβίες σου και βγάζεις το πλάνο προετοιμασίας σου. Τι κι αν δεν έχει τηρηθεί ποτέ και σε κανέναν τομέα στο απόλυτο; Εσύ έχεις πλάνο, τέλος. 

Απόγευμα Σαββάτου γύρω στις 17:00 βρίσκομαι στην Ελευσίνα και ξεφορτώνω. Δεν αργώ να συναντήσω την παρέα και καθώς νωρίς, καθόμαστε στο καφέ. Με Παναγιώτη σχολιάζαμε διάφορα μα ακατάπαυστα, μπας και καταφέρω να αφήσω πίσω το άγχος μου. Λίγο δύσκολο όμως με τον καιρό να είναι αρκετά “φορτωμένος” και με τις φήμες για επιδείνωση να φουντώνουν. Η πρώτη σκέψη για εγκατάλειψη περνάει ξυστά και η λογική του παραλόγου έρχεται να σε βάλει στην θέση σου. Κοιτάς τον κόσμο που είναι πραγματικά πολύς (για 400άρι) και δεν μπορείς να μην νιώσεις καλύτερα όταν βλέπεις ότι η τρέλα δεν είναι μόνο δικό σου χάρισμα. Η ώρα κυλά, το control ανοίγει, παίρνεις κάρτα, ανοίγεις Garmin, φορτώνεις διαδρομή, βρίσκεις την παρέα σου, κουμπώνεις και το (πραγματικά μεγάλο) ταξίδι ξεκινά. 

18:30 και είναι σούρουπο. Έναν ρομαντισμό τον έχει, δεν μπορώ να πω. Τα πρώτα χιλιόμετρα κυλούν αφήνοντας πίσω στην εκκίνηση προβληματισμούς και άγχος. Η ψυχή μου ελαφραίνει, το κορμί αρχίζει να ζεσταίνεται, συνειδητοποιώ την καλή μου φυσική κατάσταση και αρχίζω να κάνω ποδήλατο. Μπροστά μου τα παιδιά δείχνουν να κάνουν το ίδιο και με διάθεση. Ο ρυθμός μας έχει οριστεί πως θα είναι ήπιος μέχρι το Ξυλόκαστρο και χωρίς διαλείμματα. Και έτσι κι έγινε έστω κι αν ένα λάστιχο του Θανάση μας καθυστέρησε, ευχάριστα όμως. Και αυτό όχι γιατί αργούμε να κάνουμε την αλλαγή αλλά γιατί είμαστε τραγικά κωμικοί κάθε φορά που μας τυχαίνει ένα φούιτ. Το ξεπεράσαμε και συνεχίσαμε. 

Τέσσερις ώρες αργότερα βρισκόμαστε στο Ξυλόκαστρο. Σφραγίζουμε και αποφασίζουμε να φάμε μια μακαρονάδα υπολογίζοντας (σωστά όπως αποδείχτηκε) στο δεδομένο ότι για την υπόλοιπη νύχτα και μέχρι το ξημέρωμα αυτής που θα φτάναμε στην Πάτρα, δεν θα βρίσκαμε μήτε περίπτερο. Μισαωράκι γεμάτο πρέπει να ήταν αυτό, χαιρετάμε, κουμπώνουμε και συνεχίζουμε. 

Ο καιρός εξακολουθούσε να είναι φορτωμένος αλλά ακόμα κρατούσε. Και η νύχτα νύχτα αλλά τα περάσματα μέσα από τα χωρία, η παραλιακή διαδρομή και με τον φωτισμό να υπάρχει περιστασιακά συντηρούσε την ψυχολογία μου και δεν με άφηνε να “αγριέψω”. Στο μυαλό μου οι προπονήσεις που κάνω το βράδυ και πόσο, το καλοκαίρι ιδίως, τις απολαμβάνω. Όμως τώρα τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. 

“Από τις 19:30 ποδηλατούμε νύχτα, έχουν δηλαδή περάσει σχεδόν 5 ώρες και έχουμε άλλες 5 σίγουρα”, αυτήν ήταν η πρώτη σκέψη που με έριξε ψυχολογικά. Πρέπει να ήμασταν μετά το Δερβένι και πλέον το σκοτάδι επικρατούσε. Παράλληλα, και χωρίς να καταλάβω γιατί, στην παρέα η απόλυτη σιωπή. Δεν ξέρω εάν αφορμή αποτέλεσε το γεγονός ότι επίτηδες σπάσαμε το γκρουπάκι για να μπορούνε να εντοπίζουμε έγκαιρα τις κακοτεχνίες του δρόμου, μα ακόμα κι όταν επανήλθαμε η σιωπή έμεινε. 

Προσπάθησα να θυμηθώ τις εκείνες τις στιγμές που λέγαμε (που απολάμβανα στις νυχτερινές μου προπονήσεις) αλλά το χειμωνιάτικο σκηνικό από την μια και τα χιλιόμετρα που είχαμε διανύσει και είχαμε να διανύσουμε δεν με άφηναν. Σκέψεις που ακολούθησαν, “πως θα περάσει η νύχτα”, “τι κάνω εγώ εδώ τώρα” “πάντα υπάρχει η πρώτη φορά_αφορούσε την εγκατάλειψη”. Προσπάθησα να ψυχολογήσω την παρέα. Ο Στέλιος ποδηλατούσε στον γνωστό μηχανικό του ρυθμό, σαν να του κάνουν βουντού, ο Παναγιώτης έδειχνε να ποδηλατεί σαν να κάνει τσάρκα στα μπαράκια, ο Θανάσης ήταν σιωπηλός κάτι σπάνιο αφού συνηθίζουμε να κουράζουμε τους γύρω μας με τις χαζομάρες που ανταλλάσσουμε για ώρες και μόνο ο Δημήτρης σχολίασε κάτι αντίστοιχο της διάθεσης μου (δεν θυμάμαι τι ακριβώς), αυτό που θυμάμαι είναι την σκέψη μου πως εάν το εγκατέλειπε θα το έκανα κι εγώ. 

Και συνέχισα να ποδηλατώ με μοναδική ενέργεια αυτή που παρήγαγε η δύναμη της παρέας, μια ενέργεια που απλά σε κρατάει ζωντανό στο παιχνίδι. Και έμελε να είναι ένα ψιλόβροχο που με ξύπνησε εκεί γύρω στις 2:00. Ξεκίνησε σαν ανησυχία και κατάφερε να ξεκολλήσει το μυαλό μου. Ευχάριστη ανησυχία και όλοι καταλάβαμε πως ήταν η ώρα για αδιάβροχα. Αφορμή για κουτσομπολιό, για προβλέψεις, για συμβουλές. Οι επόμενες δύο ώρες κύλησαν στο ίδιο μοτίβο με το ψιλόβροχο να γίνεται βροχή, να το γυρνάει και πάλι σε ψιλόβροχο να το ξανά γυρνάει σε μπουγέλο και μετά πάλι σε ψιλόβροχο. Το μυαλό μου καρφωμένο στον δρόμο, η αδρεναλίνη μου να έχει ανέβει και οι δυο ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Μια μικρή στάση λίγο πριν ή λίγο μετά το Αίγιο για έναν φραπέ σφηνάκι σε παρακμιακό καφενείο_μπαρ_λέσχη βοήθησε την αίσθηση της νύστας, τόνωσε την παρέα, μας φύλαξε και λίγο από την βροχή (που εκείνη την στιγμή ήταν έντονη) δίνοντας μας μια ψυχικά τονωτική ένεση για τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι την Πάτρα. 

Νωρίς το πρωί και ενώ η βροχή έχει σταματήσει μπαίνουμε στην απόλυτα μουσκεμένη Πάτρα. Με πολύ προσοχή κατηφορίζουμε προς την παραλία όπου θα συναντήσουμε αρκετούς ξενύχτηδες. Με χαλαρό ρυθμό φτάνουμε στο control και σφραγίζουμε. Η ώρα πρέπει να ήταν λίγο μετά τις 5 το πρωί και η ψυχολογία ανασταίνεται! Μπαίνουμε μέσα στο καφέ και εντοπίζουμε το δικό μας σημείο αλοιφοποίησης ανάμεσα σε αλοιφοποιημένους (κοιμισμένους σε τραπέζια, καρέκλες ή και στα πατώματα) ποδηλάτες. Πριν καν γδυθώ, φροντίζω να φάω και να πιω. Αφού κατασπάραξα τα όσα, άρχισα να βγάζω ρούχα φτάνοντας στα καλύμματα των παπουτσιών μου. Δυστυχώς δεν έκαναν την δουλειά του όπως θα έπρεπε και τα πόδια μου ήταν μούσκεμα. Ευτυχώς ο από μηχανής Θεός Παναγιώτης είχε φροντίσει να έχει μαζί του επιπλέον ζευγάρι και απλά μου τις παραχώρησε (είσαι φίλος_τέλος). Το έλυσα και αυτό και αρκούσαν πλέον λίγα μόνο δευτερόλεπτα για τον πρώτο power nap της ημέρας. Κοιμάσαι 5 λεπτά και νομίζεις ότι είναι 5 ώρες, τι να λέμε τώρα, εμπειρία. 

Παράλληλα ο Θανάσης χαμένος κάπου στο μπάνιο (αχ αυτή η καρμπονάρα), ο Στέλιος βαριέται ασύστολα_θέλει να συνεχίσει να ποδηλατεί, ο Παναγιώτης επικοινωνεί με τις θαυμάστριες του που επιστρέφουν από την βραδινή τους έξοδο στο κινητό του και ο Δημήτρης επεξεργάζεται τις φωτό που με έχει τραβήξει καθώς κοιμάμαι. Μ’ αυτά και μ’ αυτά σηκωνόμαστε, μαζευόμαστε και βγαίνουμε έξω για να καβαλήσουμε τα παν_βρόμικα εργαλεία μας. Κοιτώ τον ουρανό, έχει αρχίσει να χαράζει. 

Ξεκινούμε την επιστροφή μας και η πρώτη μου σκέψη “ένα 200άρι brevet ξεκινά”. Αισθάνομαι καλά και ψυχικά και οργανικά και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι πρέπει να ξεχάσει τα 200 χιλ που πέρασαν και να επικεντρωθεί στα επόμενα 200 (ως όριζε η πρώτη μου σκέψη). Το ηθικό στην παρέα είναι ακμαίο και ανηφορίζουμε για τον περιφερειακό που οδηγεί στην παλιά εθνική. Φωτό με φόντο της γέφυρα του Ρίου Αντιρρίου και σε πολύ λίγο η Πάτρα αποτελεί παρελθόν.

Ο ήλιος έχει βγει για τα καλά, όλοι πλέον έχουμε στεγνώσει, έχουμε αφαιρέσει αδιάβροχα και ποδηλατούμε γοργά. Στόχος είναι το Ξυλόκαστρο non stop, το συντομότερο δυνατό. Νιώθουμε τον αέρα να βοηθά το πλάνο μας και πιέζουμε λίγο παραπάνω. Είναι μέρα και τα χιλιόμετρα μετρούν διαφορετικά, οι εικόνες σε κάνουν να ξεχνάς τον χρόνο και απλά μετράς χωριά. 

Το Ξυλόκαστρο έρχεται στην ώρα του και αποφασίζουμε να καθίσουμε για φαγητό, επανάληψη. Μακαρονάδα για όλους πλην του Θανάση που ακόμα δεν έχει χωνέψει αυτήν που έφαγε όταν πηγαίναμε (α ρε φίλε, μα καρμπονάρα??). Κάθομαι κοιτώντας τον ήλιο και ο δεύτερος power nap ήρθε από την ζέστη του που με διαπερνούσε. Μικρότερος σε διάρκεια από τον πρώτο αφού η παρέα θέλει να ξεκινήσουμε για τα τελευταία 100. 

Με σταθερό τέμπο μετρούμε αντίστροφα χιλιόμετρα. Νιώθω περιέργως καλά, καμία ενόχληση δεν μου αποσπά την προσοχή και στο μυαλό μου έχει ξεκινήσει η διαδικασία του απολογισμού. Θέλει κότσια για να κάνεις 400άρι. Όση ευκολία κι αν κουβαλάει το brevet της Πάτρας, 400 χιλιόμετρα θέλουν πόδια, σθένος, ψυχή και την κατάλληλη παρέα. Παρέα όχι μόνο να έχεις αλλά και να σε έχουν. Είναι πρόκληση να ποδηλατείς 10 ώρες, μέσα στην νύχτα, μα είναι και μια εμπειρία που θα σε κάνει πιο σοφό, πιο δυνατό. Και εάν θες να πας παρακάτω χρειάζεται ωριμότητα πέρα από τόλμη. 

Μια μικρή στάση, πρέπει να ήταν στην Νέα Πέραμο. Η τελευταία για το brevet. Δεν υπήρχε θέμα χρόνου και ένας καφές ήταν απαραίτητος, τόσες ώρες άυπνοι. Τον απολαύσαμε, ξεκουραστήκαμε και ξεκινήσαμε με προορισμό τον τερματισμό. Έμεινα μπροστά και όσο πλησίαζα τόσο πάταγα. Ένα ξέσπασμα (σε watt) που κράτησε μέχρι και την είσοδο μας στην Ελευσίνα. Απελευθέρωση, ευτυχία, ικανοποίηση κάποια από τα συναισθήματα που με πλημμυρίσαν καθώς πλησίαζα στο σημείο που πριν από 23 σχεδόν ώρες είχα ξεκινήσει. Και η σφραγίδα, αυτή η άτιμη η τελευταία, όσες φορές κι αν την πάρεις, πάντα θα είναι η πιο γλυκιά από όλες. 

Άλλο ένα brevet τελείωσε με επιτυχία και με ασφάλεια. Συγχαρητήρια σε διοργανωτές και σε όσους το τόλμησαν, είτε το ολοκλήρωσαν είτε όχι. Συγχαρητήρια και στην παρέα που δεν ξέρω τι θα είχα πράξει εάν δεν ήμουν μαζί τους, αυτό που ξέρω είναι πως το να κάνω μαζί τους brevet, ιδίως τόσο μακρινά, είναι τιμή μου και χαρά μου. Στέλιο, Θανάση, Δημήτρη και Παναγιώτη σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Όχι, δεν θα πάω στο 600άρι στο Κατάκολο. Δεν νιώθω αρκετά ώριμος να ποδηλατήσω δυο νύχτες. Εάν η εκκίνηση ήταν πρωί Σαββάτου είναι πολύ πιθανό να το επιχειρούσα. Και πάλι όμως με επιφύλαξη, αυτήν την ανωριμότητας. Έτσι κι αλλιώς, το πρόγραμμα των brevet είναι γεμάτο για τον Απρίλιο αλλά και τον Μάιο για να επιχειρήσεις ότι επιθυμείς και να αποκτήσεις όσα βιώματα νιώθεις πως έχεις ακόμα ανάγκη. Το μόνο σίγουρο είναι πως η τρέλα δεν μου λείπει. Προς το παρόν ο κύριος στόχος μου μένει θεωρητικά ζωντανός λοιπόν. Υγεία να έχουμε και σύντομα θα ξέρουμε. 

Τα αξιοσημείωτα του brevet:
  1. Το πόσο γέλιο, για ακόμα μια φορά, έβγαλε η παρέα. Είμαστε νούμερα, τέλος
  2. Η επιλογή του Θανάση για καρμπονάρα στο Ξυλόκαστρο. Nitro τον πήγε!!
  3. Στέλιος που δεν τρώει, δεν νυστάζει, δεν τρίζει, δεν χαλάει. Υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι είναι ρομπότ. Το ψάχνουμε.
  4. Το να είσαι στο Αίγιο με κατεύθυνση για Πάτρα και να βλέπεις τον Steffen να επιστρέφει. Δεν περιγράφω άλλο. 
  5. Ο Δημήτρης που έχει δυναμώσει σημαντικά σωματικά αλλά και ψυχικά!! 
  6. Η ομαδικότητα και ειδικότερα ο Παναγιώτης που με κάλυψε όταν το είχα ανάγκη. 
  7. Το πόσο χώμα κουβαλούσε η βροχή. Να είναι καλά ο Αποστόλης.

… και όλα τα παραπάνω σε μια πρόταση: “Ο λόγος που κάνω ποδήλατο και αγάπησα την ποδηλασία!!!”

Από τον Γρηγόρη Αγγελόπουλο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

PARIS-BREST-PARIS 2015, Ταξίδι στην ιστορία (μέσα από τα μάτια ενός πρωτάρη)

To Ble Cycling Club στο PBP 2019

Giro Centrale Greece 2017