Σταση για καφε

Ας το παραδεχτούμε... Μια από τις απολαύσεις στο αγαπημένο μας άθλημα, είναι η στάση (στη μέση ή προς το τέλος της «προπόνησης») για καφέ! Όταν έχουμε παρέα και όταν έχουμε λίγο χρόνο... ένα καφεδάκι με τους φίλους και συμποδηλάτες, με μπόλικη – ποδηλατική κυρίως – κουβεντούλα, είναι μια μικρή απόδραση / απόλαυση!

  Το σημείο είναι συνήθως σταθερό. Ο καθένας έχει το αγαπημένο του, ποδηλατικό στέκι. Κάποια είναι περισσότερο φιλικά προς τον ποδηλάτη, κάποια άλλα... απλώς μας ανέχονται. Αλλά πόσο προσεκτικοί είμαστε στη συμπεριφορά μας, όταν φοράμε κολάν και παπούτσια με cleats; Έχω «συλλάβει» συμπεριφορές που μάλλον θα τις καταδικάζαμε αν ήμαστε εξωτερικοί παρατηρητές. Αλλά μερικές φορές η αδρεναλίνη και η σεροτονίνη είναι κακοί σύμβουλοι!

  Φτάνοντας, θέλουμε να βάλουμε τα ποδήλατά μας κάπου που να τα βλέπουμε. Λογικό, αλλά να μην κλείνουμε την είσοδο στο μαγαζί ε; Ούτε να παρενοχλούμε άλλους πελάτες, μοστράροντας τα καμάρια μας στους 20 πόντους από τα τραπέζια τους! Δεν εκτιμούν όλοι το καταπληκτικό carbon τιμόνι μας, ειδικά όταν κοντεύει να τους μπει στο μάτι!

  Το κράνος βγαίνει από το κεφάλι μας και μένει πάνω στο ποδήλατο ή στο πάτωμα, κάτω από το τραπέζι μας! Όχι πάνω στο τραπέζι! Εκεί πιάνει χώρο – που θα χρειαστεί για τους καφέδες και τα νερά – και δε χρωστάει κανείς (ακόμα και συμποδηλάτης) να τρώει το κεϊκάκι του δίπλα από τον ιδρώτα του κράνους μας! Προφανώς το ίδιο ισχύει και για τα γάντια μας (μερικοί τα βάζουν μέσα στο κράνος, αλλά το σωστό είναι στην τσέπη μας) και για τα γυαλιά μας (τσέπη ή κεφάλι!). Γενικώς, αφήνουμε το τραπέζι ελεύθερο για τη δουλειά που προορίζεται: για τον καφέ!

  Το γεγονός ότι μπήκαμε ξαφνικά καμιά δεκαριά μαντράχαλοι με κολάν μέσα στο καφέ, και «θα κάνουμε λογαριασμό», δεν μας δίνει το δικαίωμα ούτε να αρχίσουμε να φωνάζουμε και να ενοχλούμε τους υπόλοιπους πελάτες, ούτε να τους αναγκάσουμε να ακούνε χοντροκομμένα αστεία για μουαγιέν και για κολλητήρια... Σεβασμός (πάντα) και πολιτισμός! Ας κρατήσουμε την ένταση της φωνής σε κανονικά επίπεδα (ή γιατί όχι και σε ακόμα χαμηλότερα από τα συνηθισμένα, ώστε να δείξουμε ότι ποδηλασία και πολιτισμός πάνε παρέα!).

  Περπατάμε στο ξύλινο πάτωμα με προσοχή, όπως θα περπατάγαμε και στο πάτωμα του σπιτιού μας. Ούτε ο ήχος που κάνουν τα cleats στο πάτωμα είναι ωραίος, αλλά ούτε και ο ιδιοκτήτης χρωστάει να κάνει επισκευή και γυάλισμα στο παρκέ μετά από κάθε έφοδό μας στο μαγαζί του!

  Και τώρα που κάτσαμε, ας θυμηθούμε ΓΙΑΤΙ κάτσαμε! Για να πιούμε ένα καφεδάκι με τα φιλαράκια μας και να τα πούμε! «Να τα πούμε» σημαίνει να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο! Δε σημαίνει να αρχίσουμε να κοιτάμε ο καθένας την οθόνη του smartphone. Ούτε σημαίνει να ασχολούμαστε με τις αναρτήσεις μας στο Facebook και στο Instagram! Ναι, είναι γνωστό ότι «αν δεν είναι στο Strava είναι σα να μην έγινε...» αλλά μπορεί να ανέβει στα social media μετά από το τέλος της βόλτας μας! Ας αφιερώσουμε τα λίγα λεπτά της ξεκούρασης σε αυτούς που το αξίζουν: στους συμποδηλάτες μας. Και όση ώρα απολαμβάνουμε την παρέα και τον καφέ μας, ας θυμηθούμε να αδειάσουμε τις τσέπες μας από τα σκουπίδια (κρατάτε τα περιτυλίγματα από τις μπάρες και τα τζελάκια στις τσέπες σας, ε; Δεν πιστεύω να τα πετάτε στο δρόμο;). Αλλά τα σκουπίδια μας δεν τα πετάμε πάνω στο τραπέζι χύμα. Τα μαζεύουμε και τα πετάμε σε κάδο που (σίγουρα) έχει το κατάστημα. Έτσι, και το τραπέζι μας παραμένει καθαρό και ευπρεπές, αλλά και ο σερβιτόρος δεν είναι υποχρεωμένος να ασχοληθεί με τα περιτυλίγματα που κολλάνε...

  Απλές κινήσεις, που δείχνουν σεβασμό και πολιτισμό. Που ανεβάζουν την αυτοεκτίμησή μας, αλλά και την εκτίμηση των γύρω μας. Μπορεί έτσι, την επόμενη φορά που θα δουν ποδηλάτες στο δρόμο, οδηγώντας τα ΙΧ τους, να τους προσέξουν και να τους σεβαστούν λίγο περισσότερο. Όλοι κερδισμένοι θα βγούμε!

Από τον Φραγκίσκος Βελλή.