Passo di Gavia

25-04-20

Passo di Gavia (από τον Δημήτρη Καλτσά)

Αφού ξεφορτώνω πράγματα, ποδήλατο, φαγητά κλπ, φτιάχνω έναν ωραίο Νεσκαφέ και την πέφτω στη σεζλόνγκ που βγάζω στο μπαλκόνι, σε μια στιγμή γαλήνιας αποσυμπίεσης από το ταξίδι, κάνοντας έναν απολογισμό των τελευταίων δύο ημερών. Οδήγησα 1650 χιλιόμετρα σε 26 ώρες, μαζί με τις στάσεις, και είμαι τώρα εδώ, απ όπου σε δυόμισι μέρες θα ξεκινήσω ένα ταξίδι χιλίων πεντακοσίων χιλιομέτρων μέσα από τις Άλπεις...

Την επομένη το πρωί, καβαλάω το ποδήλατο για να κάνω την «προγραμματισμένη» ανάβαση στο Passo di Gavia, στην υγειά του Ορέστη. Γύρω-γύρω έχει συμπαθητικά συννεφάκια στον γαλανό ουρανό, εκτός από την κατεύθυνση στην οποία πηγαίνω, όπου εκείνη η κοιλάδα έχει κανονική μαυρίλα! Τα δελτία καιρού έλεγαν για καταιγίδες, και αναρωτιέμαι αν είναι τελικά καλή ιδέα να πάω προς τα εκεί, και μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσω και να πάω προς το Stelvio αντ’ αυτού που φαίνεται πολύ πιο καθαρό. Τελικά αποφασίζω να μείνω πιστός στο αρχικό πλάνο, και λίγο αργότερα, ανεβαίνοντας από το Bormio και περνώντας διαδοχικά χωριά στο δρόμο, λίγο μετά το τελευταίο, το SanAntonio, αρχίζει και ψιχαλίζει. Στη διαδρομή έχει πολλούς ποδηλάτες που ανεβαίνουν. Όσοι κατεβαίνουν από το άλλο ρεύμα φοράνε αντιανεμικά αδιάβροχα, αλλά δεν μπορώ να διακρίνω αν είναι βρεμένα. Η απορία μου λύνεται καθώς πολύ γρήγορα η ψιχάλα μετατρέπεται σε κανονική βροχή, που ακόμα πιο γρήγορα δυναμώνει. Στα γύρω βουνά αρχίζουν και πέφτουν κεραυνοί. Συνεχίζω όμως μέχρι που να πάρω μια τελική απόφαση, παρά το γεγονός ότι βλέπω μπροστά μου μια παρέα τεσσάρων να κάνει μεταβολή και να γυρίζει πίσω. Φτάνω σ’ένα χωριό, την Santa Caterina, που είναι (δεν το ήξερα εκείνη τη στιγμή) το τελευταίο πριν την αύξηση της κλίσης για την τελική ανάβαση στον αυχένα. Η καταιγίδα έχει ενταθεί. Τη στιγμή που μπαίνω, πέφτει ένας κεραυνός πρώτα στην απέναντι, δεξιά πλαγιά, και σχεδόν ακαριαία άλλος ένας μπροστά μου σε αυτό που υπολογίζω να είναι μερικές εκατοντάδες μέτρα, καθώς ο ήχος φτάνει στ’αυτιά μου σχεδόν ταυτόχρονα με την λάμψη. Okay, that’s it! Let’s get the fuck out of here! Κάνω επιτόπου μεταβολή και αφήνω το ποδήλατο να τσουλήσει, πατώντας φρένο μόνο για να το κρατήσω στα όρια της πρόσφυσης με το βρεμένο οδόστρωμα.

Η δυνατή βροχή μειώνεται σταδιακά καθώς προσεγγίζω το Bormio, και μπαίνοντας στην κωμόπολη έχει σταματήσει εντελώς. Μέχρι ν’ ανέβω στην Oga, όχι μόνο έχει βγάλει ήλιο, αλλά κάνει και ζέστη και εγώ έχω στεγνώσει εντελώς. Σταματάω στο μίνι μάρκετ του χωριού να πάρω πέντε πράματα, και ανεβαίνοντας τα τελευταία μέτρα για το διαμέρισμα, αποφασίζω να την ολοκληρώσω αυτήν την φάκεν ανάβαση στο Passo di Gavia. Επειδή όμως βαριέμαι να ξαναπηγαίνω με το ποδήλατο όλα αυτά τα χιλιόμετρα, άλλωστε πρέπει και να διατηρήσω δυνάμεις για το Alpi, αφήνω τα ψώνια στο διαμέρισμα, παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και έτσι όπως είμαι φορτώνω το ποδήλατο και φεύγω για το Πάσο. Μερικά χιλιόμετρα πριν από το σημείο που έκανα μεταβολή λίγο νωρίτερα, αφήνω το αυτοκίνητο σ’ ένα πλάτωμα στα δεξιά του δρόμου δίπλα στο ποτάμι και καβαλάω προς τα πάνω. Σύντομα φτάνω την Santa Caterina, ένα χωριό που αποδεικνύεται κουκλίστικο, τυπικά τυρολέζικο με λουλούδια στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών.

Στην έξοδο του χωριού ο δρόμος κάνει δεξιά στροφή 180 μοιρών σε μια πρώτη φουρκέτα και η κλίση αυξάνεται σημαντικά. Εδώ πράγματι αρχίζει η καθεαυτού ανάβαση. Ο δρόμος συνεχίζεται με αλλεπάλληλες φουρκέτες μέσα στα έλατα, με κλίσεις βατές όμως που μόνο σημειακά αυξάνονται. Νιώθω πολύ καλά, ξεκούραστος, το ποδήλατο είναι ελαφρύ και σπιρτόζικο. Χουρχουρίζει στην ανηφόρα και ανταποκρίνεται άψογα σε κάθε πεταλιά. Έχει ήλιο και σωρείτες, κοινώς προβατάκια, διάσπαρτα στον ουρανό. Η θερμοκρασία είναι ευχάριστη κάπου κοντά στους 20 και ο δρόμος έχει στεγνώσει... Πρέπει να βρίσκομαι στον ποδηλατικό παράδεισο! Καθώς αυξάνεται το υψόμετρο τα δέντρα αραιώνουν. Ήδη έχω περάσει τα 2000 m καθώς διασχίζω την υπαλπική ζώνη, όπου εναλλάσσονται ρεματάκια γεμάτα νερό, μικρά ελατάκια, χόρτα και πέτρα. Ο δρόμος συνεχίζει ν’ ανεβαίνει με συμπαθητικές κλίσεις, στο αλπικό πια τοπίο, με «δρακόλιμνες» να σχηματίζονται στις πιο επίπεδες περιοχές των λιβαδιών. Περνάω ένα καταφύγιο, όμως το πάσο είναι κάνα δυο χιλιόμετρα πιο πέρα, και σύντομα το φτάνω. Καθώς έχει αρκετό κόσμο εκεί, πάω λίγο πιο πέρα να δω τι έχει από την άλλη πλευρά. Αντικρίζω κι άλλες λίμνες και την κοιλάδα να ξεχύνεται προς τα κάτω προς το Ponte di Legno. Με φαγουρίζουν τα πόδια και η καρδιά μου να πάω μέχρι εκεί και να γυρίσω, αλλά τελικά επικρατεί η λογική, σκεπτόμενος ότι δεν θα φτάσει ο χρόνος αν θέλω και να χαλαρώσω το βραδάκι. Τελικά κάνω μεταβολή και γυρίζω στο πάσο, για διάλειμμα, φωτογραφίες και καφέ.

Έχει πάρα πολλούς μηχανόβιους και ζητάω από έναν εξ αυτών να με τραβήξει φωτογραφία σ’ένα ροζ γλυπτό τύπου ποδηλατικού μνημείου του Giro d’ Italia. Λίγο παρακάτω, βλέπω τρεις τύπους με ανακλαστικά γιλέκα, σαν να σφραγίζουν καμιά δεκαριά χαρλεάδες που μόλις κατέφτασαν παρέα. Όταν τελειώνουν τις σημειώσεις τους, πάω και τους ρωτάω τι κάνουν. Μου λένε με σπαστά αγγλικά με γερμανική προφορά ότι είναι ένα τριήμερο ράλι, 800 χιλιόμετρα με Χάρλεϋ μέσα από μια διαδρομή στις Άλπεις. Σαν ένα τριήμερο μπρεβέ με μηχανές να πούμε, και το Passo di Gavia ήτανε κοντρόλ.

Μετά από μερικές ακόμα φωτογραφίες μπροστά στο Rifugio Bonetta, μπαίνω μέσα, παραγγέλνω έναν διπλό εσπρέσο και ξαναβγαίνω έξω στη βεράντα. Κάθομαι στο τελευταίο ακριανό τραπέζι, αντικρίζοντας την λιμνούλα λίγο παρακάτω. Τα σύννεφα τριγύρω δεν είναι ακόμα απειλητικά, ωστόσο έχουν πυκνώσει και το σημειώνω αυτό. Παρόλα αυτά, αράζω στον ήλιο και κλείνω τα μάτια για λίγο...

Μετά από μια τελευταία στάση σε ένα μνημείο πολέμου, το κατέβασμα είναι γρήγορο στην αλπική ζώνη, αλλά μέσα στο δάσος γίνεται πιο αργά, καθώς θέλει προσοχή γιατί ανεβαίνουν πολλές μηχανές και αλληλοεμπλεκόμαστε στις φουρκέτες. Λίγο μετά την Santa Caterina από τον γκρίζο για μια ακόμη φορά ουρανό αρχίζει πάλι και ψιχαλίζει, όμως είμαι πολύ κοντά στο αυτοκίνητο. Με το που φτάνω ξεκλειδώνω και πετάω το ποδήλατο μέσα ενώ η βροχή δυναμώνει. Κλείνω την πίσω πόρτα του πορτ-μπαγκάζ, βουτάω κι εγώ μέσα στη θέση του οδηγού χωρίς ν’αλλάξω και κλείνω την πόρτα. Κυριολεκτικά δευτερόλεπτα αργότερα, ανοίγουν οι ουρανοί! Ώρε μάγκα! Ένα λεπτό να είχα καθυστερήσει, θα είχα γίνει και πάλι μούσκεμα.

Αλλάζω ρούχα και παπούτσια προστατευμένος μέσα στο αυτοκίνητο και ξεκινάω για πίσω. Η βροχή είναι καταρρακτώδης και οι δρόμοι πλημμυρίζουν. Στο χωριό San Nicolo σταματάω να τραβήξω φωτογραφίες και βίντεο του κατακλυσμού...

Πριν επιστρέψω στην Oga, πηγαίνω στο Πεντάγωνο του Bormio, το γυμναστήριο στις εγκαταστάσεις της UnionSportiva Bormiese (USB) για να κάνω την εγγραφή μου από τώρα νωρίς, αποφεύγοντας ίσως τις ουρές του Σαββάτου. Σ’ αυτήν την πρώτη επαφή με τη διοργάνωση διαπιστώνω πόσο οργανωμένοι είναι, αφού τα έχουν όλα έτοιμα, φάκελο με χαρτιά, τσαντάκι με δώρα κλπ. Ακόμα και το QR code της ιατρικής πιστοποίησής μου δεν χρειάστηκε να το δείξω: το είχαν ήδη καταχωρημένο. Σε 2 λεπτά τελειώνει η διαδικασία του μπροστινού μου, που δηλώνει ότι είναι από το Puerto Rico (ουάου), και σε άλλα δύο τελειώνει και η δικιά μου. Το νούμερό μου θα είναι το 110. Υπογράφω το παρουσιολόγιο, τον μεγάλο πίνακα...

Τελευταία στάση της ημέρας σ’ένα ποδηλατάδικο, για να πάρω τακάκια για τα δισκόφρενα του Αποστόλη που μου τα παρήγγειλε την προηγούμενη. Στο μαγαζί, καθώς τα βρίσκω στα ράφια, σκέφτομαι «και δεν αλλάζω και τα δικά μου παπουτσάκια, μικρό το κόστος και ας τα έχω ολοκαίνουρια για τα 1500 χλμ»...