Mapei & Ble Cycling Club

Στις 14 Απριλίου 1996 τα μάτια ολόκληρου του ποδηλατικού κόσμου ήταν στραμμένα στο Roubaix, για τον τερματισμό της 94ης έκδοσης της “Βασίλισσας των Κλασσικών”. Κάπου 80 km πριν τον τερματισμό, τρεις ποδηλάτες αποσπάστηκαν από το κύριο γκρουπ για να επιδιώξουν τη νίκη. Τα ονόματά τους ήταν Andrea Tafi, Gianluca Bortolami και Johan Museeuw.

Ήταν μια τολμηρή κίνηση, αλλά οι τρεις αθλητές τα έπαιξαν όλα για όλα, παρόλο που απέμεναν 11 ακόμα κομμάτια με παβέ και σχεδόν το ένα τρίτο των συνολικών χιλιομέτρων του αγώνα. Το ακόμα εντυπωσιακότερο όμως ήταν ότι εκτός από την τόλμη, οι τρεις τους είχαν ένα επιπλέον κοινό: φορούσαν και οι τρεις την πολύχρωμη, χαρακτηριστική φανέλα της Mapei! 

Η τριάδα συνεργάστηκε, όταν ο Museeuw είχε λάστιχο, οι άλλοι δύο τον περίμεναν, ακολουθώντας και τις διαταγές της ομάδας. Μπήκαν στο Roubaix μαζί και ενώ ο ποδηλατικός κόσμος περίμενε με κομμένη την ανάσα τη μάχη του τελικού σπριντ, εκείνοι απλώς πραγματοποίησαν τον τελευταίο γύρο ως γύρο τιμής και τερμάτισαν ρολάροντας, ο Museeuw πρώτος, ο Bortolami δεύτερος και ο Tafi τρίτος. Όπως μαθεύτηκε αργότερα, η σειρά τερματισμού είχε προαποφασιστεί καμιά δεκαπενταριά χλμ πριν τον τερματισμό, όταν ο πρόεδρος της ομάδας (Giorgio Squinzi) μίλησε με τον directeur sportif (Patrick Lefevre) και συμφώνησαν πως ο Museeuw θα έπρεπε να περάσει πρώτος τη γραμμή τερματισμού.

Υπήρξαν πολλές αντιδράσεις, κάποιοι είπαν πως αυτό που έγινε ήταν “φάρσα” και άλλα. Το γεγονός όμως είναι πως αυτή ήταν η πρώτη από τις τρεις συνολικά νίκες του Museeuw στο συγκεκριμένο αγώνα και το πρώτο από τα τρία συνολικά 1-2-3 στο βάθρο, για τη Mapei στο Roubaix. 

Η πλήρης επικράτηση της Mapei στο Paris-Roubaix του 1996 ήρθε τρία μόλις χρόνια μετά την είσοδο της ιταλικής εταιρείας στην ποδηλασία. Η Mapei ιδρύθηκε το 1937 από τον Rodolfo Squinzi με σκοπό να παρέχει χρώματα και υλικά επισκευής τοιχοποιίας στον κατασκευαστικό τομέα. Μέχρι το 1990 η Mapei είχε εξελιχθεί σε πολυεθνική και είχε περάσει στα χέρια του Giorgio Squinzi, γιου του Rodolfo.

O Dr. Giorgio Squinzi ήταν φανατικός φίλος της ποδηλασίας (“Η ποδηλασία είναι το μεγάλο μου πάθος, μια μεταφορά για την ίδια τη ζωή και το μότο μου: ποτέ μη σταματάς να πατάς πετάλι”, έχει πει ακόμα και σε κείμενα της εταιρείας). Έτσι, το 1993 όταν του ζητήθηκε να βοηθήσει την Eidor-Viner, δεν άργησε να συμφωνήσει.  

Με το όνομα Mapei-Viner, η ομάδα κατέγραψε μία μόνο νίκη, με τον Stefano Della Santa, στο Trofeo Melinda. Την επόμενη σεζόν η ομάδα συγχωνεύθηκε με την ισπανική Clas και ξεκίνησε τη μακρόχρονη συνεργασία της με την Colnago και το θρυλικό C40, το ποδήλατο σύμβολο. Μετά από αυτό, οι νίκες άρχισαν να έρχονται η μία μετά την άλλη. Ο Tony Rominger κέρδισε το Paris-Nice και τη Vuelta μέσα σε διάστημα δύο μηνών, ενώ ο Ισπανός Abraham Olano κέρδισε το πρωτάθλημα της χώρας του. Ένα χρόνο αργότερα ο Rominger κέρδισε το Giro και ο Olano τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή.

Η ταυτότητα της ομάδας άλλαξε και πάλι το 1995 όταν ο Patrick Lefevre ανέλαβε ως Directeur Sportif, ερχόμενος από την GB-MG Maglificio, φέρνοντας μαζί του τους Βέλγους Museeuw, Wilfried Peeters,Ludwig Willems και Carlo Bomans. Τότε άρχισε η ιδιαίτερη σχέση της ομάδας με τις Κλασσικές: κατά τη διάρκεια των επόμενων οκτώ ετών η ομάδα κέρδισε πολλές εκδόσεις του Paris-Roubaix, του Liege-Bastogne-Liege και του Tour of Lombardy, καθώς και πολλά Παγκόσμια Πρωταθλήματα.

Ο προϋπολογισμός της Mapei ήταν θηριώδης σε σχέση με τον αντίστοιχο των υπόλοιπων ομάδων. Στο βιβλίο του “Domestique”, ο Charly Wegelius, που ήταν τρία χρόνια με την ομάδα, γράφει πως η Mapei ήταν πολύ γενναιόδωρη με τους αθλητές της, μερικές φορές σε υπερβολικό βαθμό: υπήρχαν φήμες πως μερικές φορές οι αθλητές τηλεφωνούσαν στο ταξιδιωτικό γραφείο και ζητούσαν εντελώς καινούρια αεροπορικά εισιτήρια, μόνο και μόνο για να φτάσουν σπίτι τους 20 λεπτά νωρίτερα! 

Το 2002 η ομάδα είχε 42 αθλητές. Ένας από αυτούς ήταν ο Ισπανός Oscar Freire. Η Mapei έψαχνε τα ταλέντα: ο Paolo Bettini, ο Cadel Evans και ο Fabian Cancellara υπήρξαν αθλητές της στην αρχή της καριέρας τους. Όταν ο Freire κέρδισε τον τίτλο του Παγκόσμιου το 1999, εκπλήσσοντας τους πάντες, ο Squinzi έδρασε αστραπιαία και εξασφάλισε την υπογραφή του.

“Πήγα στην ομάδα και βρήκα καλούς αθλητές, όπως τον Museeuw, τον Bartoli, τον Bettini” λέει ο Freire σε συνέντευξή του το 2017, κάνοντας απολογισμό της καριέρας του. “Μεγάλα ονόματα. Στον πρώτο αγώνα μου λένε: τώρα πρέπει να δουλέψουμε για τον Oscar. Για έναν 23χρονο ήταν μεγάλη η πίεση”. 

Η μόνη Κλασσική που έλειπε από την τροπαιοθήκη της Mapei, ήταν το Milano-San Remo. Ήταν μια ιταλική ομάδα που είχε κερδίσει τους πιο σημαντικούς Κλασσικούς, αλλά όχι το San Remo. O Freire πίστευε πως με την Mapei θα τα κατάφερνε. Η διαδρομή του ταίριαζε! Αλλά αυτό δε συνέβη. Ο Freire κέρδισε (αργότερα) συνολικά τρεις φορές το Milano-San Remo. Όχι όμως με τα χρώματα της Mapei. 

To 2002 o Stefano Garzelli βρέθηκε θετικός, φορώντας τη ροζ φανέλα στο Giro. Ο Squinzi που ήταν ένθερμος και δημόσιος υποστηρικτής της καθαρής ποδηλασίας, εξοργίστηκε. Ανακοίνωσε πως θα διέκοπτε τη χορηγία στο τέλος της σεζόν. Η τελευταία νίκη της ομάδας ήταν του Luca Paolini, στο Giro di Piemonte.

Στα 10 χρόνια λειτουργίας της, η Mapei κατέγραψε πάνω από 650 νίκες, αλλά το Milano-San Remo παρέμεινε άπιαστο όνειρο. Αυτό που “πονάει” ακόμα περισσότερο όμως είναι το γεγονός πως έξι από τα οκτώ επόμενα Milano-San Remo, κερδήθηκαν από πρώην αθλητές της!

Η Mapei στην Ελλάδα 

Το Ble Cycling Club λειτουργεί από το 2012, προωθώντας την ποδηλασία ως μέσο άθλησης, αναψυχής, τουρισμού, επαφής με τη φύση. Σε αυτό το “ταξίδι” έχουμε τη χαρά και την τιμή να έχουμε υποστηρικτές, ανθρώπους που αγαπάνε το ποδήλατο και πιστεύουν σε αυτό που κάνουμε. Τέτοιους ανθρώπους βρήκαμε και στη Mapei Hellas, που μας έκαναν την τιμή να σταθούν δίπλα μας, έμπρακτοι υποστηρικτές της προσπάθειάς μας. Τους ευχαριστούμε θερμά και ελπίζουμε να σταθούμε άξιοι της εμπιστοσύνης τους για πολλά χρόνια!