Tο 18ο Paris – Brest – Paris 1200km… σαν παραμυθι που επαναλαμβανεται καθε 4 χρονια!!!

Βρεθήκαμε σε ένα παραμύθι και… ήμασταν εμείς οι ήρωες του!

  1 Ελληνίδα και 58 Έλληνες ποδηλάτες, λάτρεις των μεγάλων αποστάσεων, βρεθήκαμε στα μέσα Αυγούστου στο Παρίσι να κυνηγούμε το όνειρό μας, τον τερματισμό στο θρυλικό Paris – Brest – Paris απόστασης 1200 χλμ.

  Το BLE Cycling Club ήταν εκεί με 14 ποδηλάτες αλλά… δεν ήμασταν μόνοι.  

  Είχαμε την τιμή να ποδηλατήσουμε μαζί με άλλους σχεδόν 6.000 ποδηλάτες από 66 χώρες από όλον τον κόσμο. Άπαντες είχαν ολοκληρώσει με επιτυχία στη χώρα τους μέσα στη χρονιά, μία σειρά από brevet όλων των αποστάσεων (200, 300, 400 & 600 χλμ) και είχαν πάρει την πρόκριση για το 18ο PBP. Ο καθένας είχε το δικό του στόχο, τη δική του τακτική, το δικό του δικαίωμα στο όνειρο.

​

  Το National Velodrome στο Saint – Quentin – en - Yvelines είχε στολιστεί και μας περίμενε από τις 15 Αυγούστου, μία ημέρα πριν την εκκίνηση του 18ου PBP. Οι εθελοντές, όλοι στις θέσεις τους φρόντισαν ώστε να πάρουμε τα απαραίτητα για τη συμμετοχή μας (κάρτες, chip κλπ), να γίνει ο απαραίτητος τεχνικός έλεγχος στα ποδήλατα και να μας βάλουν για τα καλά στο κλίμα της μεγάλης γιορτής. Ποδηλάτες και από τις 5 ηπείρους με ποδήλατα κάθε είδους. Από τα φανταχτερά road bikes επιπέδου pro tour… στα σιδερένια vintage καλούδια μιας άλλης εποχής. Επίσης ποδήλατα διπλά (tandem), τριπλά, τρίκυκλα, ανακλινόμενα, ακόμα και ελλειπτικά. Εικόνες πρωτόγνωρες για τους περισσότερους από εμάς. Η Eλληνική ομάδα, φορώντας μία από τις ομορφότερες στολές του PBP ήταν εκεί γύρω από την Ελληνική σημαία που είχε φροντίσει να φέρει η Μαρία Μίλα, η μοναδική Ελληνίδα εκπρόσωπος και… οι φωτογραφικές μηχανές δεν άργησαν να πάρουν φωτιά.

​

  Μία ημέρα αργότερα, στις 16 Αυγούστου δόθηκαν οι εκκινήσεις. Όλοι οι ποδηλάτες χωρισμένοι ανά κατηγορίες (80, 84 ή 90 ώρες) και ανά γκρουπ των 200 περίπου αθλητών ξεκινούσαν ανά 15 λεπτά. Ο κόσμος στο δρόμο να ζητωκραυγάζει και εμείς να προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του εγχειρήματος. Την κάλυψη της απόστασης έως τη Βρέστη και επιστροφή πίσω στο Παρίσι (1230χλμ), σε λιγότερο από 80 ή 84 ή 90 ώρες.

​

  Όλη η διαδρομή ήταν απόλυτα σηματοδοτημένη, διώχνοντας γρήγορα το άγχος περί προσανατολισμού. Στα controls οι εθελοντές φρόντιζαν για τα πάντα. Πρώτη μας κίνηση με το που φτάναμε η στάθμευση του ποδηλάτου, ακολουθούσε το σφράγισμα της κάρτας και στη συνέχεια φαγητό και ροφήματα ανάλογα με τις ορέξεις του καθενός. Στη διάθεση μας μεταξύ άλλων, το bike service, το κατάστημα πώλησης ισοτονικών και ενεργειακών σκευασμάτων και φυσικά ο χώρος για ύπνο για όποιον το είχε ανάγκη.

​

  Οι πόλεις και τα χωριά από τα οποία περνούσαμε είχαν φορέσει τα γιορτινά τους. Οι δρόμοι και οι πλατείες ήταν διακοσμημένες με παλιά ποδήλατα, τα οποία οι κάτοικοι είχαν φροντίσει επιμελώς ώστε να μας μεταφέρουν σε έναν διαφορετικό –ποδηλατικό- κόσμο. Κάποια σημεία της διαδρομής ήταν κοινά με αυτά που λίγες ημέρες πριν είχαν διασχίσει οι κορυφαίοι ποδηλάτες του κόσμου στο Tour de France, και τα γραμμένα συνθήματα παρότρυνσης στους δρόμους δεν είχαν ακόμα ξεθωριάσει. Η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη μόλις συνειδητοποιούσες ότι κι εσύ σαν ένας …λίγο διαφορετικός ποδηλάτης σε σχέση με τους επαγγελματίες, κάνεις το δικό σου «Tour de France» πάνω στην ίδια διαδρομή.

​

  Τα μικρά παιδιά ζούσαν και αυτά το δικό τους παραμύθι. Από τις άκρες των πεζοδρομίων μας άπλωναν το χέρι και με φράσεις όπως ‘allez’ και ‘bon courage’ μας μετέδιδαν μια απίστευτη ενέργεια. Πολλές οικογένειες είχαν στήσει τραπεζοκαθίσματα έξω από τα σπίτια τους και προσέφεραν δωρεάν από νερό, καφέ, σπιτικό κέικ και μπισκότα, μέχρι και χώρο για ύπνο, ώστε να είναι σε θέση οι ποδηλάτες να συνεχίσουν το ταξίδι τους με ασφάλεια. Ήταν μία ένδειξη φιλοξενίας και ευγνωμοσύνης για όλους εμάς, που ταξιδέψαμε από κάθε γωνιά του κόσμου για να συμμετάσχουμε σε αυτό το μεγάλο ποδηλατικό ραντεβού μεγάλων αποστάσεων. Και εμείς εκεί, να ποδηλατούμε χιλιόμετρο με χιλιόμετρο, ώρα με την ώρα μέχρι να συμπληρώσουμε τα 1230 χιλιόμετρα και να μπούμε θριαμβευτές στο Παρίσι.

​

  Η διαδρομή αρκετά απαιτητική, τιμωρούσε όσους δεν είχαν προετοιμαστεί ανάλογα. Απουσίαζαν τα μεγάλα βουνά, αλλά υπήρχαν αμέτρητοι λόφοι και το αποτύπωμα της στο χαρτί έμοιαζε με καρδιογράφημα. Οι ανηφόρες ήταν μικρές αλλά συνεχόμενες και τα υψομετρικά (περίπου 12.000μ.) φαινόντουσαν πολλά περισσότερα κυρίως λόγω της κούρασης αλλά και των χιλιομέτρων που συσσωρεύονταν στα πόδια μας. Στο δρόμο η ασφάλεια από τα μηχανοκίνητα οχήματα περίσσευε. Οι οδηγοί, συνηθισμένοι στην εικόνα του ποδηλάτου δεν σε προσπερνούσαν αν δεν ήταν σίγουροι ότι θα αφήσουν τουλάχιστον 1,5 μέτρο απόσταση από εσένα. Ισχύει ο ίδιος Κ.Ο.Κ με την Ελλάδα με τη διαφορά ότι στη Γαλλία τον εφαρμόζουν! Ο κίνδυνος στο δρόμο ήταν υπαρκτός αλλά οφείλονταν στους ίδιους τους ποδηλάτες και στη διαχείριση που έκαναν στον ύπνο τους και στις δυνάμεις τους. Η νύστα έκανε πολλές φορές την εμφάνιση της, αδιαφορώντας εάν είναι μέρα ή νύχτα και αν δεν ήσουν σώφρων ώστε να σταματήσεις στην άκρη του δρόμου και να κοιμηθείς για λίγα λεπτά, κινδύνευες με πτώση και ολέθριες συνέπειες.

​

  Σε αντίθεση με άλλες χρονιές, η τύχη ήταν μαζί μας και ο καιρός ήταν σύμμαχος και τις τρεις ημέρες που διήρκησε το PBP. Η βροχή δεν έκανε την εμφάνιση της παρά μόνο την τελευταία ημέρα και ταλαιπώρησε μόνο τους πιο αργούς ποδηλάτες. Αξέχαστο παρόλα αυτά θα μείνει το κρύο και κυρίως η υγρασία που υπήρχε τις νυχτερινές ώρες και ειδικά τη δεύτερη νύχτα που πλησιάζαμε στη Βρέστη. Με θερμοκρασίες γύρω στους 5 βαθμούς C και απόλυτη ομίχλη, ήταν δύσκολο να ποδηλατήσεις, αλλά και σχεδόν αδύνατο να ξεκουραστείς κάπου στην άκρη του δρόμου. Αν είχες καλή παρέα σε εκείνη τη νύχτα το μαρτύριο μετριαζόταν, αν ποδηλατούσες όμως μόνος έπρεπε να έχεις πολλά ψυχικά αποθέματα διότι ο χρόνος κυλούσε αργά και βασανιστικά.

​

  Στο Παρίσι κατά τον τερματισμό η συγκίνηση όλων ήταν εμφανής. Γέλια, αγκαλιές, δάκρυα χαράς για όλους αυτούς που τόλμησαν ή –ξανά-τόλμησαν να δοκιμάσουν την τύχη τους στο θρυλικό Paris – Brest – Paris . Οι ώρες πάνω στο ποδήλατο ήταν πάρα πολλές και οι εικόνες και οι εμπειρίες για κάθε ποδηλάτη πολλαπλάσιες. Ένας θαυμασμός για όλους τους συμμετέχοντες είτε κατόρθωσαν να τερματίσουν εντός χρόνου, είτε όχι. Το ραντεβού μας ανανεώθηκε για μετά από 4 χρόνια, στο 19ο PBP με τη φιλοδοξία η ελληνική ομάδα να απαρτίζεται από τριψήφιο πλέον αριθμό συμμετεχόντων.

Το BLE Cycling Club θα είναι πάλι εκεί!!!

Από τον Παναγιώτη Μπουρίκα.