Απο την αστικη ποδηλασια στα brevets... ...ειναι μεγαλο το χασμα;

Είπαμε να κάνουμε ποδήλατο και εσείς θέλετε να μας βγάλετε το λάδι…!!! Ή μήπως όχι? Μήπως τελικά όλα είναι στο μυαλό? Μήπως με καλή προετοιμασία μπορούμε να κάνουμε την υπέρβασή μας?

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

​

​«Αστική ποδηλασία», δηλαδή από αυτό που δεν πολύ-έχουμε στην Ελλάδα. Το ΙΧ ζει και βασιλεύει. Εδώ και δεκαετίες. Και οι ντόπιοι συνεχίζουν να είναι ερωτευμένοι με το ΙΧ τους, ότι και να λέμε. Παρ’ όλα αυτά, δειλά –δειλά, ειδικά μετά το 2008, έχουν ξεμυτίσει κάποιοι αστικοί ποδηλάτες (μιλάμε για την Αθήνα, γιατί σε άλλες επαρχιακές πόλεις, οι αστικοί ποδηλάτες υπήρχαν - υπάρχουν και κυριαρχούν στον αστικό ιστό).

  Τους βλέπουμε πρωί, ανάμεσα στα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα, με χαμόγελα και καλή διάθεση, δίπλα σε μουρτζούφληδες οδηγούς. Η ένδυση είναι casual, ολίγον sportive, άλλωστε πάνε στη δουλειά τους και όχι στο Tour de France, κάποιοι κουβαλούν πίσω τσάντες – σαμάρια, με ρούχα που θα αλλάξουν ή με laptops και διάφορα άλλα. Τα ποδήλατα είναι από κάθε κατηγορία. Κυρίως όμως trekking / city / fitness-ο-ειδή / ΜΤΒ κλπ. Οι αποστάσεις είναι μικρές, ο ρυθμός χαλαρός και οι στάσεις συχνές – κυρίως λόγω φαναριών. Το ζητούμενο είναι να κάνουμε τη δουλειά μας, να πάμε στη δουλειά μας, να κάνουμε και λίγη γυμναστική, να γλιτώσουμε το μποτιλιάρισμα, να γλιτώσουμε πρόσθετα (περιττά?) έξοδα, να το παίξουμε και λίγο οικολόγοι. Όλα καλά, όλα σωστά. Μακάρι και άλλοι, μακάρι ΟΛΟΙ.

  Και ξαφνικά, εκεί που απλά πας και έρχεσαι από τη δουλειά σου με το ποδηλατάκι σου, κολλάς το πρώτο «μικρόβιο». Ανακαλύπτεις ότι με το ποδήλατο, μπορείς άνετα να καλύψεις και λίγο μεγαλύτερες αποστάσεις. Άλλωστε είμαστε στην Αθήνα, έχουμε 300+μέρες ηλιοφάνεια το χρόνο… και ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ. Η Γλυφάδα είναι κοντά για καφεδάκι, Κυριακή πρωί, παρέα με άλλους αστικούς ποδηλάτες. Αλλά στο Καβούρι έχει πιο ωραίο κόσμο,… εχμμμ… και στην Βάρκιζα η θάλασσα είναι ακόμα πιο όμορφη.

​

  Και κάπως έτσι, τα 5-6-10χλμ, γίνονται 30 – 40 – 60…Όμως εκεί που φτάνεις με το απλό ποδήλατό σου, να πιεις το καφεδάκι σου, βλέπεις ορδές από άλλους ποδηλάτες που πάνε ακόμα πιο μακριά. Βέβαια αυτοί καβαλάνε κούρσες, κάποιες είναι πανάκριβες και φοράνε και ειδικά ρούχα. Μπα… αθλητές θα είναι, τι σχέση έχω εγώ με δαύτους; Που να τους φτάσω!

​

  Έλα όμως που είναι και κάποιοι άλλοι, που βάλθηκαν να διασχίζουν την Αττική κάθε Παρασκευή βράδυ και να κουβαλούν και κάτι χιλιάδες άλλους αστικούς ποδηλάτες μαζί τους! Και δεν καβαλούν κούρσες, ούτε αθλητές είναι. Απλοί καθημερινοί / αστικοί ποδηλάτες είναι, που κάθονται στη σέλα για κάνα 5ωρο -6ωρο κάθε Παρασκευή. Όπα! Εδώ αλλάζουν τα πράγματα. Η απλή βόλτα της 1 ώρας έγινε 6ωρο πάνω στη σέλα. Και η απόσταση μεγάλωσε και αυτή.

​

  Το «μικρόβιο» αρχίζει και εξαπλώνεται. Και η χαριστική βολή είναι κάτι περιγραφές και κάτι ωραίες φωτογραφίες από ποδηλατικά fora / blogs κλπ όπου απλοί αθλούμενοι ποδηλάτες, καλύπτουν μεγάλες αποστάσεις μονοκοπανιά – brevets τα λένε, από 200χλμ αρχίζουν και τελειώνουν σε αποστάσεις άνω των 1000χλμ. Και όλο χαμογελούν. Και ας είναι βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο, και ας έχουν φάει ήλιο με το κουτάλι ή κρύο μέχρι τα μπούνια. Κάποιοι δε, τα έχουν και τα χρονάκια τους, ή ξεχειλίζουν και λίγο οι κοιλίτσες… Αλλά δεν το βάζουν κάτω. Εκεί..., το κεφάλι κάτω, τα χλμ ατελείωτα, αλλά και τα χαμόγελα μέχρι τα αφτιά. Διαβάζεις και κάτι ωραία τσιτάτα «το 50% ενός brevet είναι να ξυπνήσεις και να στηθείς στην εκκίνηση» και τρελαίνεσαι. Και αρχίζεις και το σκέφτεσαι πιο σοβαρά. Βρε λες;

​

  Λοιπόν, από την αστική ποδηλασία μέχρι τα Brevets δεν υπάρχει «χάσμα». Υπάρχει«κενό» που καλύπτεται άνετα αν έχεις σωστή προετοιμασία, αν έχεις καλή παρέα και αν το πάρεις απόφαση να κάνεις την υπέρβασή σου. Άλλωστε δεν μιλάμε για αγωνιστική ποδηλασία. Εδώ δεν έχουμε να ανταγωνιστούμε κανέναν, δεν έχουμε τακτικές, πλασαρίσματα, βαθμολογίες, βάθρα, στρατηγικές, προπονήσεις, ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΥΣΤΗΡΟΥΣ ΟΡΟΥΣ που παίζουν σε όλα τα αγωνίσματα. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά. Αρχίζεις και γράφεις χλμ, όπως λέμε. Καβαλάς ένα ποδήλατο, Ο,ΤΙ ΠΟΔΗΛΑΤΟ, και «βαράς» πετάλι. Το νόημα είναι να κρατάς σταθερό ρυθμό για πολλά χλμ, να κάνεις λίγες στάσεις, να μάθεις να τρως και να πίνεις πάνω στη σέλα, να μάθεις να ανταπεξέρχεσαι σε απλές τεχνικές βλάβες του ποδηλάτου σου, να ξεγελάς το μυαλό - κυρίως - αλλά και το σώμα όταν μετά από 150 – 200 – 250 χλμ και 8 - 10 -12 ώρες στη σέλα σου φωνάζει «φτάνει, κουράστηκα, παράτα τα».

​

  Γίνεται, το ξέρετε, το έχετε δει, το έχετε διαβάσει. Κόσμος που ποτέ δεν είχε αθληθεί ΣΟΒΑΡΑ στη ζωή του, το αποφάσισε και το έκανε. Είναι το αντίστοιχο με τον μαραθώνιο. Το βλέπετε κάθε χρόνο. Απλός κόσμος, που έκανε σωστή προετοιμασία, φόρεσε τα παπούτσια του και έκανε 42χλμ τρέχοντας. Μονοκοπανιά. Με τα πόδια! Εμείς πάμε με το ποδήλατο, δεν μπορεί, πιο εύκολο θα είναι…!!!

Άσε που πλέον τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα πιο απλά. Τα brevets έχουν πλέον διαδοθεί στην Ελλάδα. Από 8 – 10 brevets που είχαμε το χρόνο, τώρα έχουμε πάνω από 30 σε όλη την επικράτεια! Και από 60 - 80 συμμετοχές, τώρα βλέπουμε 300αριές, ολόκληρος στρατός από brevet-άδες...!!!

Εσύ θα μείνεις απέξω?

Από τον Πέτρο "Rocka Rolla" Πιστικόπουλο