Giro Centrale Greece 2017

Γιάννης Βουκελάτος, Ιούνιος 2017

Έχει περάσει ένα 24ωρο από τον τερματισμό μου στο 1400αρι, και ακόμα εκεί βρίσκομαι.  Γι’ αυτό μιλάω, αυτό σκέφτομαι.  Η αποστασιοποίηση θα έρθει με τον καιρό, μαζί με την αποκατάσταση.

Στα σοβαρά τώρα. Θέλεις φίλε συμποδηλάτη να αποκτήσεις κάποια ή όλα από τα παρακάτω;

– Μύτη πρησμένη σε χρωματάκι μελιτζανί

– Μάτια πρησμένα σαν από κλάμα διάρκειας δυο μερόνυχτων

– Ανάλαφρο χαμόγελο ευτυχίας μόνιμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπο

– Αυχένα με κλήση 60 μοιρών από την κάθετο

– Παλάμες ξυλοκόπου

– Δάχτυλα αλύγιστα με όλα τα κέρδη που μπορεί να έχει κάποιος απ’ αυτό

– Ποπό μαϊμούς

– Πόδια σαν ξύλο και περπάτημα σαν τα στρατιωτάκια του Καριοθραύστη.

Ε, δεν έχεις παρά να πάρεις μέρος σε ένα μπρεβέ  600αρι, ακόμα καλύτερα σε ένα 1000αρι και αν θέλεις το απόλυτο χτύπα ένα 1400αρι.

GCG λοιπόν, τα έχει όλα και συμφέρει

Την φάτσα και το χαμόγελο που περιέγραψα την είχαμε όλοι. Μας κοίταζαν οι περίοικοι ειδικά στον τερματισμό και αναρωτιόνταν πώς τα κατάφεραν τούτοι οι παλαβοί να είναι σε τέτοιο χάλι και να χαμογελάνε κιόλας.

Ο φίλος Κώστας πήρε και έγειρε το κεφάλι σαν να είχε τις πολλές σκοτούρες.  Όταν ήθελε να δει πάνω από τα πέντε μέτρα σήκωνε το κεφάλι με το χέρι.

Οι φίλοι Σωτήρηδες έκοψαν το ρυθμό αναρτήσεων στο φέισμπουκ, μιας και δυσκολεύονται να γράψουν με τα ξυλοδάχτυλα. Προσωρινά, μην ανησυχείτε.

Ποπούς δεν είδα, αλλά κρίνω εξ’ ιδίων.

Όσο για τα πόδια όλοι δήλωναν σούπερ, κανένα πιάσιμο, και εσυ μένεις με την απορία και τη ζήλια γιατί τα δικά σου δεν κουνιούνται.

Το συγκεκριμένο πόνημα δεν σκοπεύει σε καμία περιγραφή. Μόνο σε καταγραφή πραγμάτων που μου έκαναν εντύπωση, με τη σειρά που έρχονται στον νου.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

– Φοβερή η προσπάθεια της διοργάνωσης και του support group. Υποθέτω ότι όλοι οι συμμετέχοντες τους ευχαριστούμε θερμά!

– Πανέμορφη η διαδρομή στα περισσότερα κομμάτια της.  Από αυτά που βέβαια είδα με εντυπωσίασαν περισσότερο τα κομμάτια από Αγιά μέχρι Κατερίνη, από Έδεσσα μέχρι Κόνιτσα και από Ηγουμενίτσα μέχρι Πάργα.

– Αξέχαστες οι αναβάσεις της Κοτύλης με τα πρώτα 5χλμ. στα 10% μέση κλίση αλλά τόσο όμορφη στο σύνολό της, σχεδόν δύο ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο του μεσημεριού και θερμοκρασία στους 37-38 και βέβαια οι μικρές αλλά πολλές και καυτές από Ηγουμενίτσα μέχρι Πάργα. Εξάλλου το λέει και το τραγούδι «Αχ στης Πάργας τον ανήφορο». Εμείς βάλαμε και μπόλικα «βαχ»!

Οι εντυπωσιακές εικόνες ήταν πάρα πολλές, αλλά αυτές που δύσκολα θα ξεχάσω ήταν:

– Ο έναστρος ουρανός στα 1450μ., ξάστερος, λαμπερός, μεγαλοπρεπής, απέραντος, γαλήνιος, αιώνιος

– Ο ποταμός Καλαμάς στο Θεογέφυρο, με τα γάργαρα πεντακάθαρα δροσερά ορμητικά νερά και την οργιώδη βλάστηση, να σου θυμίζει την ενέργεια και τη δύναμη της φύσης

– Η λίμνη Βεγορίτιδα, μια ανεπανάληπτη οπτικο-ακουστική μαγεία, ένας υδροβιότοπος που φαίνονταν ακίνητος αλλά έσφυζε από ζωή.

Η δυσκολότερη στιγμή ήταν η άφιξη στην Κόνιτσα, όπου σε ένα από τα πλουσιότερα μέρη σε νερά της διαδρομής μας άφησαν χωρίς νερό οι τοπικοί νερουλάδες. Κουρασμένος από μια φορτωμένη από υψομετρικά μέρα, ονειρευόμουν το μπανάκι για ξεβρόμισμα και χαλάρωση, ιδιαίτερα μετά την τούμπα στα χαλίκια στα 200 μέτρα χωμάτινου οδοστρώματος όλης της διαδρομής, ευτυχώς με ελάχιστες συνέπειες.

Τα απολαυστικότερα εδέσματα ήταν:

– Τα κερασάκια στην Αγιά, από τον κήπο ενός εξοχικού – να είναι καλά ο άνθρωπος, ωραία ποικιλία έχει.

– Τα μούρα από τον κήπο ενός σπιτιού λίγο πάνω από την Έδεσσα, ώριμα και γλυκά σαν μέλι. Α! Και τα κεράσια του ωραία ήταν, μας πρόσφεραν την τόσο απαραίτητη ενυδάτωση.

– Η ομελέτα με ντόπια αυγά, συνοδευμένη από σπιτικές τηγανητές πατάτες, ντομάτα και φέτα σούπερ που φάγαμε για μεσημεριανό στο καφέ-εστιατόριο λίγο πριν την ανάβαση για τη γέφυρα Μπανιά.

Για όλους τους κοινούς θνητούς (εξαιρούνται J-J, Ο-Κ και ΣΙΑ που αυτήν την ώρα απολαμβάνουν το 600αρι του Βόλου σαν συνέχεια του GCG), έχουν πόνο αυτές οι διαδρομές, θέλουν πείσμα, αντοχή, ξεροκεφαλιά, υπομονή, επιμονή, αλλά βέβαια δεν είναι ακατόρθωτες.  Δίνεις και παίρνεις.  Δίνεις κόπο, παίρνεις απίστευτες εικόνες και αναμνήσεις. Και μην ακούσω τίποτε για ήρωες.  Σύμφωνα με σχετικές μελέτες οι περισσότεροι από αυτούς είχαν απλώς μειωμένη αίσθηση κινδύνου. Ελπίζω να μας κατατάσσετε σε αυτούς που έχουν επίγνωση του τι κάνουν.

Το κλείσιμο περιλαμβάνει πολλές ευχαριστίες στον συνοδοιπόρο Κώστα με το απίστευτο πείσμα και θέληση, τον DJ Σωτήρη Π., τον ακάματο οργανωτή Σωτήρη Δ., και όλα τα παιδιά που βρεθήκαμε στο δρόμο. Τα είπαμε λιγότερο ή περισσότερο. Ακόμα κι ένα γεια ήταν υπέροχο.

Πάμε γι’ άλλα, μικρά η μεγάλα.  Η ζωή είναι δρόμος.