To Ble Cycling Club στο PBP 2019

Paris-Brest-Paris 2019 και η Μπλε παρέα ήταν εκεί.

Δείτε τι έγραψαν:

Γιάννης Βουκελάτος

Aκόμη θυμάμαι το πόσο είχα ενθουσιαστεί το 2011, όταν ο Περικλής Δημητριάδης μου διηγήθηκε την εμπειρία του στο PBP του 2011. 

Νέος στην ποδηλασία δρόμου τότε, δεν μπορούσα καν να φανταστώ ότι οχτώ χρόνια μετά, θα συμμετείχα για δεύτερη φορά στο θρυλικό αυτό μπρεβέ. 1220 χιλιόμετρα, με επίπεδη διαδρομή το πολύ 100χλμ. και όλο το υπόλοιπο μία ανήφορο-κατηφόρα, που σε οδηγεί από το Παρίσι στη Βρέστη και πίσω, με όριο χρόνου 90 ώρες. 

Με τη συμμετοχή στο Paris-Brest-Paris του 2015 στις αποσκευές μου πια, ήξερα τι με περιμένει αλλά και τι χρειάζεται για να βγει ποιο άνετα το τερατάκι. Η συμμετοχή η ίδια ήταν μαγική, αλλά το πριν και το μετά το ίδιο όμορφα. Το μετά το ζούμε ακόμα. Στο πριν λοιπόν που ξεκίνησε από τον Νοέμβριο με μία ομαδούλα όλο Μπλέ και μπυροκατάνυξη για να οργανωθούμε καλύτερα και να καταστρώσουμε στρατηγικές προετοιμασίας. 

Οι ειδικές προπονήσεις άρχισαν αμέσως και περιλάμβαναν διαδρομές 150χλμ. και πάνω, η μία πιο όμορφη από την άλλη. Η διαμονή κλείστηκε τον Δεκέμβριο και τα εισιτήρια αγοράστηκαν τον Ιανουάριο. Οι στρατηγικές κίνησης της ομάδας – στρωτός σβέλτος ρυθμός με ελάχιστες στάσεις – πρωτοδοκιμάστηκαν τον Ιανουάριο στον Περσέα και το Σούνιο και τα αποτελέσματα ήταν φανταστικά για τα στάνταρ της ομάδας. Όλα βάδιζαν ρολόι. Μετά χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, δεν καταφέραμε να ξαναβρεθούμε μαζί σε μπρεβέ και οι κοινές προπονήσεις αραίωσαν κατά πολύ, κυρίως λόγω διαφοροποίησης στις συμμετοχές στην υπερπληθώρα των ελληνικών μπρεβέ. 

Το παρεάκι έγινε φυσαρμόνικα με ηχηρές αποχωρήσεις αλλά και προσχωρήσεις. Κάπως έτσι η τελική ομάδα κατάφερε να βρεθεί για πρώτη φορά μαζί στην αναχώρηση για το Παρίσι στο αεροδρόμιο. 7 μπλέδες έτοιμοι για όλα, με την καλύτερη δυνατή διάθεση και κανένα φόβο. Η διαμονή σε ένα από τα οικήματα ενός πρώην κυνηγετικού καταφύγιου στη μέση ενός απέραντου κάμπου στα περίχωρα του Παρισιού, ήταν ιδανική για χαλάρωση και συγκέντρωση στην προετοιμασία. Το πρόβλημα της τροφοδοσίας λύνονταν με ομαδικές ποδηλατικές επιδρομές στο κοντινότερο carrefour, μόνο τέσσερα χιλιόμετρα μακριά. Ο ομαδικός ύπνος είχε τα θεματάκια του βέβαια αλλά όλα αντιμετωπίζονταν με χιούμορ και καλή διάθεση. Ο ρόλος του καθενός στην αυτοοργάνωση της ομάδας ήρθε απόλυτα φυσικά, με τα βάρη να κατανέμονται αρκετά  δίκαια και μόνη απαλλαγή του αυτοτραυματισμένου της παρέας.

Η διαδρομή των 15 χιλιομέτρων για το Rambouillet αποδείχτηκε εύκολη και ευχάριστη, ο τεχνικός έλεγχος του Σαββάτου ανέφελος αν και βροχερός. Το ποδηλατικό κομμάτι της περιπέτειας είχε πολλές πτυχές, όπως αναμένονταν εξάλλου, με τα συναισθήματα να κυμαίνονται από την απόλυτη ευχαρίστηση μέχρι το απόλυτο σιχτίρισμα. 

Για άλλη μια φορά εντυπωσιασμένος από το ατελείωτο ποδηλατικό καραβάνι, πολύχρωμο, πολύβουο, πολύ-πολιτισμικό, την απαράμιλλη φιλοξενία, υποστήριξη και φροντίδα του κόσμου, την ομορφιά των χωριών και της διαδρομής, για άλλη μια φορά ευγνώμονας για την ευκαιρία να ζήσω αυτή την περιπέτεια, για άλλη μια φορά εντυπωσιασμένος από τη βαθιά ψυχαγωγία που μπορεί να προσφέρει η ποδηλασία. Ελπίζω στη δυνατότητα συνέχισης της συμμετοχής μου στη μυσταγωγία των μεγάλων ποδηλατικών διαδρομών και γιατί όχι μιας τρίτης συμμετοχής στο PBP.  

Βασίλης Kυριακόπουλος – Ποιητική ματιά

PBP. Έχεις ακούσει διηγήσεις γι’ αυτό, έχεις διαβάσει, έχεις φανταστεί. Φλερτάρεις με την ιδέα της εμπειρίας και ονειρεύεσαι να διασχίσεις τα απέραντα παραμυθένια γαλήνια αγροτικά τοπία της Βρετάνης, ζώντας τη φιλοξενία της εξοχικής Γαλλίας, μιας χώρας με μακρόχρονη παράδοση, αγάπη και ενθουσιασμό για τις αξίες της ποδηλασίας.

Το μαρτυρούν άλλωστε και τα χρόνια της ιστορικής υπεραιωνόβιας διοργάνωσης που μεταλλάσσεται επιτυχώς, έχοντας βρει τον τρόπο να προσελκύει όλο και περισσότερους ποδηλατοτουρίστες που συρρέουν από κάθε γωνιά του πλανήτη για να συμμετάσχουν.

Ακόμα και με όλη αυτή την προεργασία όμως, καταφθάνοντας, νιώθεις δέος για το πώς μεταφράζονται όλα αυτά τα πεζά νούμερα και δεδομένα. Το μεγαλείο της απόλυτης ένωσης, ποδηλατών, ηλικιών, φυλών, εθνικοτήτων, βρίσκεται εδώ, δίνοντας το παρών σε ένα ποτάμι ενέργειας που ξεπερνά την έννοια της ποδηλασίας και αποτελεί ελεγεία του πάθους για ζωή, της υπερπήδησης των προσωπικών ορίων αντοχής και της εκπλήρωσης του αρχέτυπου μιας ταξιδιωτικής Οδύσσειας πέρα από τα πέρατα.

Με τον τερματισμό να φαντάζει ακόμα πολύ μακριά, μια υπέροχη διαδρομή αυτοσκοπό, πόσο στ’ αλήθεια τυχερός και ευγνώμων νιώθεις που είσαι εδώ για να ζήσεις κάτι μοναδικό και μα τον Τουτάτη, έτοιμος να αγκαλιάσεις σφιχτά ότι σου δίνει δύναμη και να παλέψεις σκληρά με οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα σου!

Κωνσταντίνος Καρακατσούλης – Έτοιμος για όλα

Το πρώτο μου Paris-Brest-Paris ήταν συναρπαστικό και πλήρες συμπερασμάτων. Καταγράφω μερικά στη συνέχεια.

Πρόκειται για ποδηλατική γιορτή που αξίζει να ζήσεις μία φορά. Οι εθελοντές και ο κόσμος στο δρόμο αποτελούν κίνητρο για να τα καταφέρεις, συχνά οι εκδηλώσεις τους είναι συγκινητικές. Αν πιο πριν έχεις δοκιμαστεί σε μπρεβέ 1.000+km, η εμπειρία της ανάλογης διαχείρισης σου πιστώνεται σε μονάδες αυτοπεποίθησης που κεφαλαιοποιείς στο δρόμο.

Όπως κάθε μεγάλο μπρεβέ, είναι ένα παιχνίδι μυαλού, προχωράς βήμα – βήμα ως το τέλος θέτοντας επιμέρους στόχους (επόμενο κοντρόλ) στα πλαίσια της γενικότερης στρατηγικής που έχεις αποφασίσει. Αν ασχοληθείς με το FB και κάνεις ποσταρίσματα και απαντάς, χάνεις χρόνο, αποσυγκεντρώνεσαι και φορτώνεσαι άγχος. Κυρίως δεν το κάνεις πλέον μόνο για τον εαυτό σου…

Το ποδηλατικό μέρος μάλλον απομυθοποιήθηκε. Με επαρκή ύπνο και χωρίς άσκοπες και παρατεταμένες στάσεις, τα περίπου 12 Κ υψομετρικά βγαίνουν απλά και ίσως ευχάριστα, υπάρχουν πολύ λίγα σημεία με πιο έντονη κλίση. Είναι καλύτερα να κοιμηθείς κάπου μία ώρα αντί να χάνεις περισσότερο χρόνο κινούμενος νυσταγμένος ή διακινδυνεύοντας ένα ατύχημα. Ο χρόνος επαρκεί. Η παρέα είναι καθοριστική σε κάποια δύσκολα σημεία για να κρατηθείς, πρέπει να είσαι όμως έτοιμος να κινηθείς απόλυτα μόνος. Αν συμβεί, μην ανησυχήσεις, η εμπειρία σου και η εγρήγορση θα σε κρατήσουν μέσα στο παιχνίδι. Ήμουν τυχερός που στα περισσότερα χιλιόμετρα η BLE παρέα μου ήταν εκεί! Η οικογένειά μου ήταν η βάση της επιτυχίας, με ανέχθηκε και με στήριξε με την αγάπη της για το δικό μου Paris-Brest-Paris.

Όμορφη η γαλλική φύση αλλά λίγο μονότονη. Το ελληνικό τοπίο και ανάγλυφο είναι και πιο ενδιαφέρον και αποτελεί προκλητική πρόκληση. Σε συνδυασμό με το δικό μας κλίμα, είναι άξιο απορίας που ο ποδηλατικός τουρισμός δεν έχει προβληθεί και αναπτυχθεί στην Ελλάδα. Χρειάζονται πρωτοβουλίες για να ξεκινήσει, η ανάπτυξη είναι μονόδρομος. Σε αντίθεση με το τοπίο, οι γαλλικές πόλεις και τα χωριά κλέβουν την παράσταση. Έχουν χώρο για να αναπνεύσεις, να κινηθείς, να κάνεις ποδήλατο. Τελικά να ζήσεις όπως αξίζει σε ανθρώπους που αγωνίζονται.

Να έχεις μαζί σου στη χειραποσκευή όσα είναι αναγκαία για το δρόμο, αν χαθεί θα είναι πρόβλημα. Ευτυχώς η δική μου βρέθηκε έγκαιρα..

Ναι, θέλω πολύ να το ξανακάνω!

Παναγιώτης Κοντομίχαλος – Nέα δύναμη

Άρχισε να υπάρχει σαν ιδέα στο μυαλό μου σχεδόν ένα χρόνο πίσω κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης από τον τραυματισμό μου. Στις διάφορες επόμενες ποδηλατικές εξορμήσεις ξεκίνησαν και οι συζητήσεις για το πώς μπορεί να γίνει, ποιοι θα πάμε και άλλες λεπτομέρειες χωρίς όμως να οριστικοποιηθεί ακόμα τίποτα. 

Εν τέλει, η απόφαση ότι θα πάω πάρθηκε σε μία από τις αρκετές ανηφόρες του brevet Βόρεια Εύβοια, καθώς η δήλωση του κύριου καθηγητή ότι θα το κάνει και αυτή τη χρόνια ήταν σαν εγγύηση για εμένα. Και αφού είπα το ναι και μπήκα σε αυτό το γκρουπάκι των συμμετεχόντων στο Paris-Brest-Paris του 2019, ξεκίνησαν οι πρώτες προπονήσεις και τα βήματα που θα ακολουθούσα προκειμένου να είμαι παρών στην εκκίνηση στο Rambouillet στις 18.8.2019. Πρώτα φυσικά να ολοκληρώσω την πρώτη μου σειρά SR, ώστε να προκριθώ, όπερ και εγένετο μετά και από κάποιες ατυχίες στις αρχές Μαϊού.

Καθώς περνάει ο καιρός το Paris-Brest-Paris να βρίσκεται όλο και πιο συχνά στο μπροστινό μέρος του μυαλού και στο πώς θα το ολοκληρώσω, αφού το άγχος του οργανωτικού κομματιού το είχε αναλάβει ο Γιάννης (η εγγύηση όπως είπαμε παραπάνω) ίσως καλύτερα και από manager ομάδας pro tour…

…Και να μαι λοιπόν στην εκκίνηση αυτής της ποδηλατικής γιορτής στις 18/8 όπου και φτάσαμε περίπου στις 17:00 (2:30 ώρες πριν το επίσημο σφράγισμα). Οι εικόνες που βλέπω φανταστικές, καθώς χιλιάδες ποδηλάτες από διαφορετικές χώρες με κάθε λογής ποδήλατα (ακόμα και fat bike, τα σπαστά μπροστά τους θύμιζαν κούρσες) να αναμένουν για να σφραγίσουν, ώστε να ξεκινήσουν να ποδηλατούν για 1222 χλμ… Όπως και εγώ μετά από λίγο. Στις 19:30 η πρώτη εθελόντρια από τους εκατοντάδες που συνάντησα βάζει τη σφραγίδα, κούμπωμα και φύγαμε. Από τα πρώτα μέτρα η ανταπόκριση και υποστήριξη του κόσμου απίστευτη όπως και σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή του brevet Paris-Brest-Paris, που πραγματικά μόνο και μόνο η παρουσία τους σου έδινε απίστευτο κουράγιο ειδικότερα σε σημεία όπου η κούραση έκανε την εμφάνισή της.

Δεν θέλω να πω πολλά για τα τοπία ή τη διαδρομή καθώς οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους. Αυτό που θα ήθελα να αναφέρω είναι την αξία πραγματοποίησης του συγκεκριμένου στόχου για όποιον/όποια αγαπάει τις διοργανώσεις των μεγάλων ποδηλατικών αποστάσεων. Θεωρώ ότι πρόκειται για μία εμπειρία ζωής, που τη ζεις για τις περισσότερες ώρες με τον εαυτό σου, (ασχέτως αν υπάρχουν εκατοντάδες ποδηλάτες γύρω σου) και θα σου μένει αξέχαστη

Θανάσης Βορδάνος – M066 – ιδανικός χρήστης τεράστιας wattοδύναμης

Και μόνο στην ιδέα ότι θα διανύσω μια απόσταση 1200 χιλιομέτρων μαζί με άλλους 6300+ ποδηλάτες από όλο τον κόσμο, μου δημιουργούσε ένα αίσθημα ενθουσιασμού και ανυπομονησίας! 

Ψυχολογικά και σωματικά είχα φροντίσει να προετοιμαστώ από τους προηγούμενους μήνες, όμως αυτό το δίωρο προσμονής μπροστά σε ένα πλήθος από ποδηλάτες που περιμένουν να ακούσουν το «γράμμα» τους, για να πάρουν εκκίνηση μου φάνηκε αιώνας. Ξεκινώντας αυτήν την περιπέτεια η πρώτη σκέψη ήταν η οικογένειά μου και να επιστρέψω πάλι πίσω με ασφάλεια, χωρίς προβλήματα. 

Το πρώτο βράδυ κύλησε παρά πολύ καλά, είχα αρκετή όρεξη για ποδήλατο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση το πλήθος των ποδηλατών – ατελείωτες ουρές με κόκκινα λαμπάκια – είχε πολύ πλάκα. 

Είχα ξεκινήσει αρκετά δυνατά για το μέγεθος της διαδρομής, άλλωστε είχα αποφασίσει να το κάνω σόλο, χωρίς περιορισμούς στο ρυθμό και στις στάσεις. Το παιχνίδι να αλλάζω ποδηλατικές «αμαξοστοιχίες» διαφόρων εθνικοτήτων με έκανε να φτάσω αρκετά μακριά. Ιδιαίτερη χαρά μου έδινε το γεγονός όταν έβλεπα Έλληνες randonneurs. Με κάποιους κάναμε κάποια χιλιόμετρα, αλλά γνώρισα και κάποιους που τους ήξερα μόνο σαν όνομα. Το κλείσιμο των 30 ωρών χωρίς ύπνο με βρήκε στην Brest μαζί με τον φίλο Δημήτρη Κ. 

Η ενέργειά μου ήταν στα «κόκκινα». Μου πέρασε για μια στιγμή από το μυαλό να τα παρατήσω, όμως το καυτό μπάνιο και ο πεντάωρος ύπνος λειτούργησαν σωτήρια για τη συνέχεια. 

Το δεύτερο πρωινό η ψυχολογία μου ήταν σαφώς ανεβασμένη. Είναι το σημείο που έχεις κάνει τα μισά και μετράς αντίστροφα για το τέλος. Ο ρυθμός ήταν καλός και η συνταγή να σταματάω στα κοντρόλ για φαγητό και ολιγόλεπτη ξεκούραση μου έδινε έξτρα δύναμη. 

Το τρίτο βράδυ με βρήκε στο Tinteniac. Εκεί αποφάσισα να κάνω ένα μικρότερο δίωρο ύπνο τόσο όσο να με βγάλει στον τερματισμό απόγευμα. Ξεκίνησα περίπου 00:30,  θυμάμαι ότι στο διάστημα 02:00 με 06:00 το πρωί συνάντησα πολύ λίγους ποδηλάτες. Το  κρύο και η υγρασία έκαναν την κατάσταση ανυπόφορη. Φτάνοντας στο Villaines 1012 χλμ. ο ήλιος έκανε δυναμικά την παρουσία του δείχνοντας ότι η τελευταία μέρα θα ήταν φανταστική. Ήταν και η στιγμή που πίστεψα ότι είμαι πολύ κοντά στο στόχο μου. 

Χαρακτηριστικά θυμάμαι μία κουβέντα που είχα με τον φίλτατο Δημήτρη Κ στο εστιατόριο όπου τον συνάντησα, που μου έλεγε ότι έχουμε άλλα 200 χιλιόμετρα κάνα εννιάωρο ποδήλατο και αναρωτήθηκα ότι εννέα ώρες θέλω για μπρεβέ 200άρι με φρέσκα πόδια και όχι να έχουν κάνει και 1000 χλμ. Τελικά είχε δίκιο μου πήρε λίγο παραπάνω.  

Από Villaines δεν ξεμπέρδεψα και τόσο γρήγορα, με ταλαιπωρούσαν τα μάτια μου όπου αποφάσισα να πάω στο γιατρό, για να πάρω κάποιο κολλύριο. Οι άνθρωποι δεν μπορώ να πω, ενδιαφερθήκαν και με το πάρα πάνω, παρόλα αυτά κατάφεραν με λάθος διάγνωση και αγωγή να με κάνουν να χάσω το φως μου για αρκετά λεπτά. Ο γιατρός ήθελε να με κρατήσει να κοιμηθώ. Τελικά όταν ξαναβρήκα το φως μου, την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια. Ξεκινώντας για το τελευταίο κομμάτι κατάφερα και έφτιαξα ένα «τρενάκι» από δύο Γάλλους και δύο Ιταλούς όπου με σβέλτο ρυθμό και πολλές αλλαγές θα μας έφερνε στο Dreux (τελευταίο κοντρόλ 45 χιλιόμετρα πριν το τερματισμό) για το Paris-Brest-Paris. 

Είκοσι χιλιόμετρα πριν το Dreux περνώντας από μία πόλη ένα σμήνος από εφήβους ποδηλάτες μπερδεύτηκαν μεταξύ μας. Ένας επιβλητικός «μηχανοδηγός» έβαλε τάξη αμέσως. Επρόκειτο για μία τοπική ομάδα παιδιών γυμνασίου όπου με τον προπονητή τους θα μας πήγαιναν στο Dreux. 

Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο τρόπος που ποδηλατούσαν αυτοί οι πιτσιρικάδες, ήταν σαν μία καλοκουρδισμένη μηχανή, απόλυτη στοίχιση, ο ρυθμός σταθερός 30km/h, κανένας δεν χάζευε και ήταν όλοι ο ένας πίσω από τη ρόδα του αλλουνού! 

Ανεπιφύλακτα ήταν το καλύτερο και ποιο γρήγορο τρένο καθ’ όλη τη διάρκεια του Paris-Brest-Paris μου. Η θετική ενέργεια που έπαιρνα από την οικογένειά μου και τους φίλους μου στη Ελλάδα μέσω μηνυμάτων, μου έδωσαν την έξτρα ώθηση να φτάσω στον τερματισμό. Τα συναισθήματα ανάμικτα, χαρά, ανακούφιση, ενθουσιασμός, κόπωση. Η περιπέτεια – στόχος είχε ολοκληρωθεί επιτυχώς. Σειρά έχει ο επόμενος στόχος – περιπέτεια πάντα με υγεία.

Θανάσης Κίκηρας - Κάνοντας τον κύκλο του SR πήρα τα προνόμια για να συμμετέχω στο μεγάλο γεγονός που λέγεται PBP και εκεί αρχίσανε όλα.Από τη στιγμή που αποφάσισα να πάω στη Γαλλία ξεκινησε το όνειρο.

Θα ξεκινήσω λέγοντας ευχαριστώ στους διερμηνείς μου (Γιάννης, Κώστας, Παναγιώτης, Τάκης, Βασίλης και Θανάσης), οι οποίοι με βοήθησαν στα διαδικαστικά για τη συμμετοχή μου και χωρίς αυτούς δεν θα κατάφερνα να πάω στη Γαλλία με προορισμό το Παρίσι.

Αφού φτάσαμε στη Γαλλία, ξεκινήσαμε τη διαδρομή για το σπίτι όπου θα μέναμε. Η διαδρομή ήταν υπέροχη, με πολλά χωριά και τεράστιες εκτάσεις γης με σπαρτά. Όλα μου φαίνονταν καινούργια και μοναδικά μιας και ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα ταξίδι στο εξωτερικό. Μετά από 90km περίπου φτάσαμε στο σπίτι, όπου συναρμολογήσαμε τα ποδήλατα και ξεκινήσαμε για τα απαραίτητα ψώνια . 

Επιστρέφοντας μοιράσαμε τα κρεβάτια και τις δουλειές που θα είχε ο καθένας μας κλείνοντας τη μέρα μας με ξεκούραση. Την επομένη ημέρα ξεκινησαμε ο θανασης ο βασιλης ο παναγιωτης και ο αλος θανασης για την εξερευνηση της πρωτεύουσας . Πήγαμε βόλτα στον πύργο του Άιφελ, στο Σικουάνα, στο Σανς Ελιζέ, την Αψίδα του Θριάμβου, στο Μανχάταν Μπεη (χαχαχαχαχαχα) και σε πολλά άλλα μέρη. Ήταν μια υπέροχη ημέρα. Επιστρέφοντας στο σπίτι αναπολούσα όσα πράγματα είχε δει εκείνη την ημέρα και ταυτόχρονα σκεφτόμουν πως θα ήταν η επόμενη μέρα, όπου θα περνούσαμε τεχνικό έλεγχο. 

Το πρωί του Σαββάτου λοιπόν αφού πήραμε πρωινό ξεκινήσαμε για τον τεχνικό έλεγχο, ο οποίος έγινε με βροχή και λίγο κρύο. Αφήσαμε τα ποδήλατά μας στο parking και προμηθευτήκαμε τα μπλουζάκια μας, τα γιλέκα και τα νούμερά μας για τον αγώνα, όπου εμένα μου έτυχε ο αριθμός 67. Στη συνέχεια πήγαμε για φαγητό, καφέ και μετά ξεκούραση στο σπίτι έως την επόμενη ημέρα. 

Την Κυριακή το πρωί κάναμε έλεγχο στα ποδήλατά μας, βγάλαμε φωτογραφίες και το μεσημέρι φάγαμε όλοι μαζί μακαρονάδα από το Σεφ Θανάση!!! Αργότερα μέσα στην ημέρα, ντυθήκαμε με το ποδηλατικά μας, πήραμε τα ποδήλατά μας και ξεκινήσαμε για την αφετηρία στο Ραμπουγιέ. 

Και οι 7 ήμασταν υπέροχοι!!!!!Με τον καιρό σύμμαχό μας και την διάθεσή μας ανεβασμένη φτάναμε στην αφετηρία. Εκεί συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο γεγονός ήταν αυτό που είχα λάβει μέρος. Χιλιάδες ποδηλάτες, τροχόσπιτα, αυτοκίνητα, εκτάσεις από τεράστια πάρκα και πάρα πολύ κόσμο να χειροκροτά όσους ξεκινούσαν φωνάζοντας μπράβο και αλε – αλε. 

Όταν έφτασα στην αφετηρία συνειδητοποίησα ότι είχε φτάσει και η δική μου η ώρα να ξεκινήσω. Μου σφράγισαν την κάρτα, ανέβηκα στο ποδήλατο και ξεκίνησα να βρω το παρεάκι μου Θανάση, Κωστή και Γιάννη που ήταν λίγο πιο μπροστά. Ο κόσμος με χειροκροτούσε, μου φώναζε μπράβο και αλέ – αλέ ανεβάζοντάς μου την αυτοπεποίθησή. Περνώντας κάποιους ποδηλάτες συνάντησα το Γιάννη με τον οποίο ποδηλατήσαμε μαζί μιας και ο Θανάσης και ο Κώστας είχαν εξαφανιστεί. Ήμασταν ωραίο δίδυμο, περνούσαμε πολλά μεγάλα γκρουπ και κάποια στιγμή μετά τα 100 km συναντήσαμε τον Κωστή, οπότε για λίγο μεγάλωσε το παρεάκι, με το οποίο κάναμε στάση για cheese club. Πριν το κοντρόλ του φαγητού συναντηθήκαμε και με τους Βασίλη, Παναγιώτη, Τάκη όποτε το παρεάκι μεγάλωσε και άλλο για λίγο. 

Όταν έφτασε το βράδυ ήταν όλα τόσο όμορφα και γεμάτα φωτάκια που ακόμα και το κρύο λίγο με επηρέασε. Φεύγοντας από το πρώτο κοντρόλ σταμάτησα να ντυθώ για το βράδυ αλλά επειδή οι υπόλοιποι ήταν έτοιμοι από πριν και αγχωνόμουν ότι τους καθυστερούσα όσο με περίμεναν, μετά από λίγα χιλιόμετρα έμεινα πίσω και πήγαινα μόνος μου, χωρίς να έχω άγχος, γιατί ενώ δεν ήξερα ούτε αγγλικά ούτε γαλλικά, ένιωθα ότι ήμουν σε ένα φιλόξενο μέρος, ακούγοντας ακόμα μπράβο και αλε – αλε από όσα χωριά και κωμοπόλεις πέρασα. 

Κάποια στιγμή λοιπόν έφτασα και εγώ στο πρώτο κοντρόλ από όπου πήρα τη σφραγίδα για τα πρώτα 200km. Μετά από ένα κρουασάν, μια σοκολάτα και λίγη ξεκούραση ανανεώθηκε η διάθεσή μου για να φύγω από Villaines και να κατευθυνθώ προς Fougeres,όπου με περίμενε άλλο κοντρόλ για τα επόμενα 100km. 

Η μέρα ήταν όμορφη με ήλιο, ο οποίος φώτιζε τα όμορφα σπίτια και τους κήπους τους δημιουργώντας όμορφες εικόνες που χαράχτηκαν στη μνήμη μου και μου έφτιαχναν τη διάθεση για την υπόλοιπη διαδρομή.Στο δρόμο έξω από τα σπίτια κάποιοι είχαν βγάλει τραπεζάκια με διάφορα φαγώσιμα, νερό και καφέ. Σε κάποιο από αυτά σταμάτησα και εγώ για λίγο νερό, και διαπίστωσα ότι είχε σοκολάτες, σταφίδες, κεικ, πορτοκάλια και αφού έφαγα διάφορα, ήθελα να πιω λίγο ανθρακούχο νερό. Οπότε μιλώντας άπταιστα τη γαλλική της ζητάω αν έχει νερό με ανθρακικό (δηλαδή της έκανα νόημα ότι ξεβιδώνω το μπουκάλι και έκανα τον ήχο πσιιιιιτ). Όπως προείπα λόγω του ότι μιλάω άπταιστα τη γαλλική στέλνει το γιό της, μέσα στο σπίτι και γύρισε κρατώντας ανθρακούχο νερό. Κάπως έτσι σιγουρεύτηκα ότι έχω τα γαλλικά στο αίμα μου. 

Μετά από 100km έφτασα στο Fougeres, για τη δεύτερη σφραγίδα των 300km. Αφού έφαγα λίγο και ξεκουράστηκα ξεκίνησα πάλι για τον επόμενο σταθμό. Στο δρόμο, μετά από επικοινωνία που είχα με τον Κωστή, έμαθα ότι ο Τάκης είχε πάθει ζημιά με το ποδήλατο, αλλά όταν τον πήρα τηλέφωνο μου είπε ότι ήταν καλά και συνέχιζε από το κοντρολ Tinteniac για το κοντρόλ του Loudeac. 

Όταν έφτασα και εγώ εκεί έμεινα άναυδος. Είχε πάρα πολύ κόσμο, που χειροκροτούσε και φώναζε μπράβο σε όλους τους ποδηλάτες. Θα έμενα για λίγο εκεί. Έφαγα κάτι στα γρήγορα και ξεκουράστηκα για λίγο αλλά όταν ξεκίνησα να φύγω με έπιασε μπόρα οπότε αναγκάστηκα να παρατείνω την ώρα μου εκεί. 

Μετά τη μπόρα ξεκίνησα για Loudeac άλλα 85 km χωρίς να ξέρω ότι αν καθυστερούσα να φτάσω στο κοντρόλ δεν θα έβγαινα εκτός απλά θα έπρεπε να καλύψω το χρόνο στα υπόλοιπα κοντρόλ. Γι αυτό το λόγο λοιπόν και επειδή είχα καθυστερήσει με τη μπόρα υπολόγισα ότι έπρεπε μέσα σε 4 ώρες να έχω βγάλει τα 85km για να είμαι εντός του χρόνου. Οπότε αύξησα τον ρυθμό μου και μέσα σε μια ώρα είχα βγάλει 30km. Δυστυχώς όμως κάπου εκεί κατάλαβα ότι είχε αρχίσει να πρήζεται το δεξί μου πόδι και φτάνοντας στο Loudeac διαπίστωσα ότι είχε πρηστεί τόσο πολύ το γόνατό μου που δεν μπορούσα να λυγίσω το πόδι μου. Έτσι αποφάσισα να κοιμηθώ 2 ώρες, να φάω κάτι και να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Το PBP για εμένα είχε τελειώσει. 

Με στεναχώρησε πολύ αυτό που μου συνέβη γιατί από τη μία η ψυχή μου έλεγε να συνεχίσω από την άλλη το σώμα μου έλεγε να σταματήσω. Όμως αποφάσισα ότι το σωστό ήταν να επιστρέψω, οπότε μιλώντας με τον φίλο μου τον Αγγελόπουλο στο τηλέφωνο, ο οποίος με ρώτησε πως θα γυρίσω πίσω και του εξήγησα ότι είχα δει ένα χωριό πηγαίνοντας στο Loudeac που είχε γραμμές του τραίνου που λογικά κάποιο σταθμό θα είχαν ώστε να γυρίσω πίσω. Κάνοντας 50km περίπου προς το Παρίσι με παίρνει τηλέφωνο ο Αγγελόπουλος και με ρωτάει που είμαι και του λέω σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά όπου έκατσα να φάω. Τα αγγλικά του φίλου μου Αγγελόπουλου δεν βοήθησαν με τον υπάλληλο του καταστήματος για το που είμαι και που θέλω να πάω. Έτσι ξεκίνησε η διαδρομή της επιστροφής έχοντας συνέχεια διερμηνέα μέσω τηλεφώνου μια φίλη του φίλου μου Γρηγόρη. 

Έτσι πήρα το πρώτο τραίνο με την βοήθεια του διερμηνέα μου και ενός γάλλου ποδηλάτη που είχε αφήσει και αυτός τον αγώνα στη μέση. Φτάσαμε σε μια πόλη που από εκεί πήρα το γρήγορο τραίνο με τη βοήθεια και πάλι της διερμηνέως μου και του γάλλου ποδηλάτη και σε μιάμιση με δύο ώρες έφτασα στο Παρίσι. Από εκεί μίλησα πάλι στο τηλέφωνο με τη διερμηνέα μου και με το γάλλο ποδηλάτη με βοήθησαν να πάρω και το τρίτο τραίνο για να φτάσω στο σπίτι μας. Για να τον ευχαριστήσω για όλη τη βοήθεια που μου προσέφερε, άνοιξα το σάκο μου και του έδωσα ένα μπλουζάκι από τους μπλέδες. Χαιρετηθήκαμε λοιπόν και πήρα το τραίνο για να γυρίσω σπίτι. Αφού έφτασα στο σπίτι συνειδητοποίησα ότι μπορεί να σταμάτησα νωρίς το PBP αλλά είδα τη μισή Γαλλία με ένα ποδήλατο μακριά από τη χώρα μου. Γι΄αυτό έβαλα στόχο σε 4 χρόνια αν μπορώ να το ξανακάνω. 

Θέλω να εκφράσω την χαρά μου για όλους τους φίλους και γνωστούς που τερμάτισαν και για όσους δεν τερμάτισαν. Εύχομαι σε όλους να ξαναπεράσουν αυτή την υπέροχη δοκιμασία. 

Ευχαριστώ πολύ την απίστευτη παρέα Γιάννη, Βουκαλέτο, Κώστα Καρακατσούλη, Θανάση Βαρδάνο, Βασίλη Κυριακόπουλο, Τάκη Ρούσο και Παναγιώτη Κοντομίχαλο και εύχομαι να ζήσουμε για πολλά χρόνια ακόμα απίστευτες στιγμές.